Mijëra kilometra gëlltit makina,

i mërzitshëm ky udhëtim sot,

por më tepër mendimi për ty,

më trishton e shumë më lodh.

 

Kurrë nuk mësova kush ishe,

në çastin kur ndihesha e qetë,

ti humbje në galaktika të tjera,

në aventura, që i kërkoje vetë.

 

Dhe unë përgjithnjë fëmija- naiv,

me sy të mëdhenj, ëndërrimtarë,

shpresoja se ti në çdo rikthim,

do ishe ndryshe, jo si më parë.

 

Kalonte java, flisja me pendimin:

”Përse t’i hapa dyert e vetmisë?”

Pareshtur grindesha, urreja veten,

për ankthin, frikën, pasguritë.

 

O njeri pa emër dhe pa identitet,

çfarë dreqin fsheh në atë shpirt?

Thuamë, më ke dashur vërtet,

a më ke mbushur me mashtrim?

 

 

Më lodhe, jo, na lodhe të gjithave,

ne  “ish”- eve të tua në dëshpërim,

na le, na gjete me lot ndër sy,

prej tekave të tua që s’njohin kufi!

 

 

Rruga e gjatë po më lodh,

por më tepër mendimi për ty.

 

Marrë nga libri “Bëj sikur fle”, 2005.