Irma Kurti: Vallëzimi i fundit i nënës sime!
…Kënga mbaroi dhe unë e ktheva sërish. Nëna u ngrit, në trup kishte një këmishë të hollë transparente, që ia tregonte dhe më të imët trupin. Mori një shami dhe nisi të vallëzonte. Kërcente aq bukur! Kur isha e vogël, e fillonte ajo gjithnjë vallen nëpër dasma e gëzime dhe ishte e fundit që ulej. Dhe atë çast e kisha përpara syve, me buzëqeshjen e saj pakëz ironike, që vallëzonte, vallëzonte… Nuk i dinte fjalët e këngës në italisht, po me humor thoshte diçka lidhur me sëmundjen e saj, ca vargje që, për dreq, rimonin. Buzëqeshte. Unë mbeta pa fjalë, teksti i këngës u thërrmua në gërmëza e nuk po këndoja dot më.
“O Zot, si mund të ma rrëmbesh një njeri të tillë”? Plot me kurajë, forcë, ajo që dinte gjithçka për përbindëshin që ia kishte pushtuar trupin, që e dinte se fundi ishte afër, vallëzonte, vallëzonte… U ngrita, i shkova pranë dhe e mbështolla në krahët e mi. Atë trup të imët, transparent, ajo aromë e këndshme si e një fëmije… nuk do ta prekja kurrë më, ta shtrëngoja, t’i gëzohesha përqafimit të saj si atë çast. Më dukej sikur çasti po më shkiste nga duart si thërmijë rëre.
IRMA KURTI, Nga libri: “Midis dy brigjeve” 2010
…La canzone è finita ed io l’ho fatta ripartire di nuovo. Mia madre si è alzata, indossava una camicia sottile, trasparente, che la mostrava più minuta. Ha preso un foulard e ha cominciato a ballare. Ballava così bene! Quando ero piccola, iniziava sempre lei il ballo nei matrimoni ed era l’ultima a sedersi
Anche in quell’istante l’avevo davanti ai miei occhi, con il suo sorriso un po’ ironico, che ballava, ballava…Non sapeva le parole della canzone in italiano, ma scherzando diceva qualcosa riguardo la sua malattia, versi che, purtroppo facevano rima. Sorrideva. Sono rimasta muta, il testo della canzone si è sgretolato in lettere e non cantavo più.
“O Dio, come puoi portarmi via questa persona”? pensai. Lei era piena di coraggio, forza; lei sapeva tutto del mostro che aveva in corpo, sapeva che la fine era vicina, ma ballava, ballava… Mi alzai, le andai vicina e l’avvolsi nelle mie braccia. Quel corpo minuscolo, trasparente, che emanava quel sapore gradevole come di bambino… non l’avrei mai più toccata, stretta, non avrei mai più goduto del suo abbraccio. Mi sembrava che quel momento mi stesse scivolando dalle mani come granelli di sabbia.
IRMA KURTI, “TRA LE DUE RIVE” 2011