Irma Kurti nga Bergamo: S’dua lule, por një fjalë të mirë

Ese

Askush nuk mund ta kuptojë se ç’do të thotë të jetosh në një qytet si Bergamo në këtë kohë. Nuk e kam fjalën për rrugët e shkreta, për mungesën e zërave të fëmijëve, të të rriturve, as për qetësinë absolute që të përcjell trishtim, por për atë buletin lufte që s’na lë të mbyllim sy natën, për ato shtretër në terapinë intensive të spitalit që mungojnë, për varrezat që nuk kanë më vend për t’u dhënë strehën e fundit atyre që nuk e fitojnë betejën.

385 të vdekur për një javë në Bergamo! Nuk janë numra, por jetë njerëzish. Nuk e njohim Coronavirus, s’është gjetur ende një vaksinë kundër tij, por ia njohim mirë forcën vrastare, lehtësinë dhe pabesinë me të cilën po rrëmben mijëra jetë.

Në këto ditë në prag pranvere, që duken të akullta si ditë dimri, qetësinë e apartamentit tim, një kilometër larg spitalit, e prish sirena e urgjencave, ajo britmë çjerrëse që këlthet në çdo pesë minuta për të të treguar se një njeri, shumë prej tyre janë në rrezik.

Nuk e kam dashur kurrë më shumë se sot Bergamon, nuk më ka vuajtur kurrë shpirti kaq shumë për të! S’kam fjalë, s’kam lot, vetëm dhembje pafund.

Sot, me rastin e datëlindjes sime, s’dua lule, dhurata, qirinj sepse s’mund të bëhem dot pjesë e gëzimit, e entuziazmit të zhurmshëm, sepse ndihem larg atmosferës festive. Urimi më i bukur për mua do të ishte një fjalë e mirë për qytetin tim dhe më gjerë, që gjithçka të kalojë sa më shpejt, një fjalë e ngrohtë, një ngushëllim për ata njerëz që u nisën në udhëtimin pa kthim me lamtumira të padhëna, me përkëdhelje të munguara dhe lot të paderdhur…