SONTE HARRUAM TË BËJMË DASHURI

Mimoza Erebara

 

Hesht!

Mos e prish këtë heshtje,

çastin sublim,

të zbulimit të mistereve,

kur fjalët kthehen në foshnje

dhe ne të dy,

në dy foshnje të sapolindura,

që zgjatim duart dhe cdo gjë e prekim

ngadalë, ngadalë…

Symbyllur endemi në një mjegull qumështi,

humbasim nocionin e Kohës, Hapësirës…

dhe s’duam të përmendemi…!

 

Ah! Trup i burrit, i bukur, i fortë,

të përkëdhel

dhe në gishta ndjej si më lëvrin

gjaku, muskujt, jeta.

Të dua!

tmerrësisht,

marrëzisht të dua

hesht! Mos fol pra!

Lëre Universin të vazhdojë lojën e përjetshme,

të ditë- natës.

 

Ah! Trup i burrit, dikur i bukur,

i fortë,

të perkëdhel, ashtu, ngadalë,

mos të t’i lëndoj plagët

dhe ti i gjymtuar, gjakosur,

i shtrirë bri meje, hesht.

Nuk është e thënë,

edhe në çastin më solemn,

edhe në kredhjen më të thellë.

Në dashurinë tonë,

në shpirtin tonë të etur,

do të kërcasë diku  një krismë

një yll do të rrëzohet.

Dikush do të ikë me nxit,

për t’i lënë vendin atij që lind.

do të kërcëllijnë dhëmbë të uritur,

do të shuhen jetë, shpirtra, që kurrë

s’mundën të jetohen.

Dhimbje,

shpresa,

sëshira,

do të mblidhen diku,

në një dritare,

në një palë sy që s’flenë

njëlloj si ne sonte

që jemi kaq të shqetësuar!

 

Ajo rrugë,

ata trupa rinorë të vdekur

Dhe ai fëmijë i vetmuar,

që s’di nga të shkojë.

Gojë të mbytura me gjak

dhe eshtra që duken e zhduken,

mes mishit ende të patretur,

në dheun e ftohtë e të zi.

 

Ah! Trup i burrit,

dua të të përkëdhel,

por s’mundem

gishtrinjtë nuk duan.

Kërkoj sytë e tu dhe të vështroj,

nuk ka dritë

në sytë tanë ka trishtim.

Buzët largohen si mëkataret e reja,

para dyerve të kishës.

Trupat tanë janë të ftohtë

dhe jashtë

është një natë e mrekullueshme,

me rrëzime yjesh mbi gjethe të  tretura,

kaq shumë e ngrohtë.

Dhe ne…

ne harruam të bënim dashuri.