BESNIKËRIA E NJË USHTARI…

Në letërsinë angleze rrëfehet një ndodhi e cila u mësohet fëmijëve në shkollë. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, ushtarët britanikë ndiheshin të raskapitur, me moral të rënë dhe u mungonte vullneti për të vazhduar luftën. Shumë prej tyre ndiheshin të pashpresë dhe ishin të gatshëm që edhe të vdisnin, vetëm të mos luftonin më.

Një nga gjeneralët e luftës, duke menduar për një stimulim, i erdhi në mendje një ide interesante. Ai mendoi që çdo ushtar ta lidhë me korrespondencë me një femër. Kështu, ai u kërkoi vajzave angleze që të lidhen me një nga ushtarët në frontin e luftës, t’iu shkruajnë dhe t’iu japin kurajë atyre. Si gjithë ushtarët e tjerë, edhe personazhi i kësaj ngjarjeje lidhet me një vajzë dhe kishte me të korrespondencë të rregulltë. Edhe pse nuk ishin parë asnjëherë, lidhjet e tyre u forcuan, saqë tashmë filluan të lidhen edhe emocionalisht me njëri-tjetrin.

Ndërsa lufta po përfundonte, personazhi ynë i shkruan të dashurës së tij se do të kthehej së shpejti në Londër dhe se dëshironte të martohej me të. Vajza i kishte shkruar se akoma nuk ishin parë dhe nuk ishin pëlqyer fizikisht. Megjithatë, ushtari i shkruan gjithë mirënjohje dhe besnikëri se ajo e kishte shpëtuar nga vdekja e sigurtë, me inkurajimet dhe ngritjen e moralit. Duke parë vendosmërinë e tij, vajza i shkroi: ”Kam frikë se kur të më shohësh nuk do më pëlqesh. Prandaj, unë do të pres tek stacioni i trenit dhe në xhepin tim të majtë do të mbaj një trëndafil të kuq. Nëse të pëlqen pamja ime, qëndro dhe më fol, në të kundërten largohu pa më folur, që të mos thyesh zemrën më shumë”.

Sa më shumë që treni i afrohej stacionit ku do të zbriste, zemra e ushtarit tonë e shtonte ritmin e rrahjes. Vallë si do të ishte ajo që i kishte dhënë zemër dhe inkurajuar? A do të ishte e bukur siç shpresonte, apo e shëmtuar? Me të zbritur nga treni, ai u përballë me një vajzë që mbante një trëndafil në xhepin e majtë të xhaketës. Ai mbeti i hutuar për një moment, pasi vajza që shihte ishte një e shëmtuar që nuk e kishte shoqen. Vajza që kishte përballë, nuk kishte asgjë të përbashkët me atë që ai kishte imagjinuar gjatë gjithë atyre viteve. Kjo e bëri që ta injorojë atë dhe menjëherë u nis për në shtëpi. Pasi kishte bërë disa hapa, u ndal dhe mendoi me vete: “Ku është besnikëria dhe mirënjohja për atë që i kishte qëndruar pranë, e kishte inkurajuar dhe i kishte dhënë zemër? Vërtetë që qenka shumë e shëmtuar, por ajo më shpëtoi jetën”.

Në fund, ai vendos që të jetë besnik dhe mirënjohës me atë që e kishte shpëtuar nga vdekja e sigurtë. Kështu, ai kthehet, qëndron para vajzës dhe i thotë: “Unë jam personi të cilin po kërkon”.

Vajza i buzëqeshi dhe ia ktheu: “Por unë nuk jam ajo që kërkon ti. Vajza që kërkon ti është ajo vajza e bukur atje. Është ajo që ma dha trëndafilin ta mbaj në xhep, që të të testojë nëse je besnik dhe mirënjohës apo jo”.

Please follow and like us: