Brahim AVDYLI: SHTEGËTIMET E FJALËS

(Panorama e fundit e poezive të librit të 11-të).

LËNDINA E MALLIT

Në mes të ëndërres
e malit të kujtimeve
është kjo lëndinë
e mallit të shpirtit,

pikojnë vitet
zemrën e përvuajtur!

Erërat
me rrebëtmin e kryqëzimeve
përplasen rrotull
në qenien tonë

e llogarisim shpresat
para dimrit të acartë
nëpër mjegullat e bardha
të vjeshtës së fatit,

një pikë drite
me dridhjet e këngës
që e përcëllon

ngritet drejtë hapësirës…

Një peng i kahershëm
me gjërat që prore digjen
për dheun e rritjes

dikund
nëpër truallin e dhembjeve

të mbanë përherë
lëndinave të mallit

pa e shpërlarë damarëve
atë etje të rrallë!…

SENTENCAT E PROVAVE

Një ditë
do të plasë
zemra e trishtë

kur shpirti vlon

e mendja rri
me kujdesin amtar
mbi dhembjen,

përpiqet t`ua vë
në peshojë të fjalës
rrebticat e kohës.

Qenia e gjallë
të katër elementet
i kthen në aureolë

e të pestin
nuk e zënë
grushtat e viteve

sepse
materia përceptohet
vetëm me ato
që i zë vështrimi,

prapavija mbetet
e pakapshme-

enigmë e përjetshme!

Cili mund të flasë
me të panjohurën
nëse është i padukshëm,

drita e madhe e Dijes
e mbështjellë
tërë njeriun

por zbardhet dioptria
aq sa e bardha
të humbë në hapësirë.

Po të mos ishte
drita
në të gjitha shtresat

errësira
do të na përpinte
të gjitha gjërat

e nuk do të shkrihej
asnjë materie.

Sikur ta kishim
në dorë të provave
laboratorin e uneve

do të ecte nëpër flakë
e këmbëngultazi
pa frikë

qenia e gjallë e meditimeve!

E si mundet
të shkruhej shpirti
kur nuk është
tabelë e shkrimit,

shkëlqen nga jashtë
me aureolat e ngrohta

e ndjenjat ia dikton
zemrës sonë!

E sheh gjithmonë
me sy të ëngjujve
botën e sertë
e të pafundshme,

ia dikton
me të butë
dufet e ndjenjave,

i pikon mëshira
mes suferinave të ftohta,

e kurrë nuk kthehet
dashuria e vërtetë
në zgavrrën e vet

apo nuk i bjen
shija
sharmi
arti
e kontura e madhësisë.

Kur del shpirti
nga qenia e jonë

trupi kthehet
në një kufomë kohe

kutërbon
qelbësira e pafund
në atmosferën
për rreth,

e hapësira trishtohet
nga dhembjet.

Lum ai
që ia njeh vlerën
atij
që e mbanë gjallë

nëpër batica e zbatica
nëpër ngitje
e zbritje

atij
që ia vlon mendimet,

provat
na dëshmojnë
kalkulimet e fatit!

10.

Ne jemi
një lëvizje përherë

nga materia e dukshme
në materien
e padukshme,

prore
ia themi këngës
apo vajit
deri në botët paralele,

tragjikomedia
është formë e shprehjes
deri në pamundësi,

kurr nuk dëgjohet
zëri i tretur
në botën
e përkohshme…

11.

Nëse na vlon shpirti
vlojnë gjërat
rreth e rrotull,

i ngjajmë kazanit
mbi zjarr
të ndjenjave,

përherë e nxjerrim
nga një sentencë,

kërkojmë në jetë
vërtetimin
e ardhjes sonë!…

DISKURSI I ECJEVE

I lëvizim këmbët
deri në lëndinat e vetmisë

të nxjerrim
idhësimin e ditëve
në natyrë

e natyra e teptisur
na e hedh
jorganin e mjegullave

të na e zë pisk
edhe frymën…

Diskursi i ecjeve
gjatë krizës së vonë
të Koronës
i kaliron rrebticat

përpiqet të na jep
frymëmarrje të lirë
midis qarqit të meditimeve.

Lëndina e malit
e frymëmarjes së derrave
ia mësyen
shpërfilljes së vet

e na i lë provat
e ecjeve tona
deri në pakohësi!…

E ku ta dija përse
kjo ecje malesh
në kujtesë
e paska edhe një shkarje,

disponimi i brishtë
sillet me pahir
deri në këtë lëndinë

për të shkundur
morrat
e lëkurës sonë…

Tani
duhet të ikim
nga ky rrah
malit teposhtë e përpjetë

me revoltën tonë
nëpër duar…

Kush e di
në cilin vend
pushojnë fjalët

diskursi
i ecjeve tona
e ka nga një arësye-

nuk e mundim dot
krizën e shpirtit!

PËRDITË
TË VDES NGA PAK

Pse më ndave
nga mbrojtja e sinqertë
në ato gjyqe të kohës
biri im,

përditë më le
të vdes nga pak
me lot të tharë,

e askund qetësi!

Të bredh
deri te lojërat e lotëve
përtej liqenit të vetmisë

aty ku përleshem
ndonjëherë me ty
e kohën time pa ty,

brenda kthinave
të paqenura
e paramendoj me vete
fatin e pafatin,

si mund të digjesh
si mund të durosh
përafërsisht e ndjej,

apo sëmundja e jote
e zemra e viteve
kalërojnë jashtë syve të mi

deri në shkatërrim!…

Kam bindjen
e iluzioneve të mia
se dënohesh me pa të drejtë
deri në përjashtim,

informatat e rrejshme
të armiqëve e serbofilëve
i bluajnë
në një mulli fjalësh,

e drejtësia
përpëlitet
sikur të vdesë

në cepat e kohës!

Athua
të kanë shtyer djajtë
të veshur si engjuj

të rënkosh
për të gjallë
me duhmat e shpirtit

e të marrësh inat
me çdonjërin që të do,

të mbetesh prore
i dënuar pa ne

ashtu si unë
i dënuar pa ju
në kohën e pa kohë-

baladë përjashtimesh!…

Rrepticat e vdekjes
serbo-turqia
apo vetë arabia
të padukshme i hedhin,

edhe nëpër ty
e deri në mbytjen tonë
me rrotacion,

në vorbullën e kohërave
apo në vrimën e madhe
të pafatit,

ndërsa vetë
kërkojnë të rrojnë
me lotët
e gjakun tonë-

konglomerat
i gënjeshtrave!…

Kultura e feve
nuk duhet të ngrihet
mbi origjinën

e nga kjo gjë
ka lëvizur tërësisht
çështja e përkufizimeve,

abstraktja është platformë
e atyre që merren
me teoritë e rrejshme
mbi ne,

prandaj unë
duhet të përpëlitem
me vitet që më dridhen
në të dy kohërat

e vetminë time ta vras!…

Ti nuk e kupton
lojën e atyre që duket
sikur të puthin,

ndoshta
kthehesh në tretdhé
i gojuar nëpër dhembjen
e pamatur,

për dikend
je apoetozë

për një tjetër
baladë e pakryer-

fortifikatë askund!…

Kush guxon
të të ndajë
prej pjellës sate

e fëmijët
pa babë t’i lë
tek bren miza hekur,

athua
demokracia direkte
qenka shpërputhje
më të vërtetën

apo ndoshta është
jetë e përkoshme
e iluzioneve!…

Edhe po të marr
bjeshkët mbi kurriz
nuk ma beson
dhimbjen për ty,

ti je i pari
që të bartja kalistrok
edhe nëpër ëndërra,

vdekja ime
nëpër vargje
në çdo dhjetor
më je TI!…

VIJA E DEGËDISJES

Më duket
se çdo ditë ma ndryshojnë
lëndinën time të mallit,

vi në ndonjë mbrëmje
me shiun
apo dëborën e çmedurisë

nëpër truallin e betonuar
plot me mendime të kallura
apo dhembje të shpirtit

dhe e gjëj një tjetër
nga pararendja e pikëtakimit.

Askush
nuk është këndej pari

pos ndonjë copë të ëndrrës
të vjerrur
nëpër drizat e kohës,

gjithmonë
ato janë të befta

dalin prej kupës
së mendimeve,

papritur
ia shkrepin më tutje
dënesjes së pafund-

vija e hollë është
e dridhen
regëtimat e shpirtit!…

Më larg
sa e dyta ikje
përtej liqenit të lotëve

është ikja ime
nën urën e mllefit

kur të gjithë djajt
i kam lënë
të zhytur nëpër ujë!…

Se si ndjehem
nuk u intereson specieve
që ndoshta
më afrohen

të vjedhin
suferinave të fatit
si të padukshme

e kullotin
kurreshtinë e tyre
nëpër etapa,

ato nuk ngjajnë
me ditën e merzitshme
që e bluaj kohën!

Edhe ashtu
nuk kemi shumë punë
në këtë mal të dhimbjes,

a e dini
rrugën nuk e kam
të humbur shpresash,

por degëdisem
në fluturimin e yjeve!…

OFSHAMË SHPIRTI
Edhe dy-tre rrjeshta
sa për fund
të kësaj dhembje

të dhënë prej unit
edhe në mesin
e kapakëve të kohës,

nuk përfundon këngëtimi
as pas kësaj rreshje
të fijeve të kuptimit,

ka prap përpjekje
t’i paketojmë mendimet
në stile të ndryshme,

është fjalë e peshuar
në librin e zemrës,

e nuk mund të themi
se po ndahemi
pa këngë,

fundi merret si fillim
e çdo fillim
e ka nga një fund-

ofshamë shpirti!…

Please follow and like us: