Cikël poetik nga Nexhat Halimi

 

 

 

Me faqe në shuplaka

 

E diel është dhe dhembje dhe mërzi e pritur

Ti s’do të vish as këtë herë njëmend zemër

Gjarpri me trëndafil në kokë hijes rrëshqet

Mbi gishta të dorë së majtë nga pikin gjak.

 

E hija ime ik e ik në të majtë në të djathtë

Deri te kroi ku mbushje ujë pak nga pak

E asgjë s’lëvizte as ikte as vinte nëpër sokak.

 

Më prisje në dritare me të dy faqet në duar

Me bërrylat në parvaz mbështet me faqet në shuplaka

E nga zemra shpërthente tërë gjak flaka

E unë digjesha në pritje pa asgjë afër të zgjuar

Pa flutura e fluturime zogjsh ndër parmakë.

 

Me të dy gjunjët e lënduar të zhveshur cullak

E kërkoja veten të plagosur në lak.

 

 

Zjarr dhe gjak

 

Në varëse të vjetër hijen zgjat vetëm kapela me tufë

E një tjetër për ngjasim i vjetër ndërmjet vjen me kalë

E ndër shkallë të kripës një lule e verdhë e çelur aty.

 

E sendet e lashta në vetmi përndarë vizatohen përsëri

Ka ditë të pres ka javë natyrisht  ka dhe vjet

Të zgjohet etja e prerë thikë ndërmjet

E jashtë vërej bie shi me furi bie borë, ah borë

Të të sjellë ty Fedorë.

 

E bukuri e fjetur në pezhishkë të padukshme lëviz etur

Ndoshta je ti e ardhur për largësi të afërsisë së tretur

E unë me duart ngrirë nga nata e acarët të shkruaj letër.

 

Vërej jashtë bie pandërprerë borë

 

Vetëm drita e fanarit të trilluar të rrugës më ndrit

E nga goja dhe ja nga  hundët më rrjedh zjarr dhe gjak.

 

 

Dashuri e ndonjë sharje

 

Mbrëmë unë e kapa hijen në majë të erës

Apo të lajmëroja për sytë e pranverës

Ndoshta kthehesh prapë te kroi ku ende rrjedh uji

Apo fund fushës së ndezur me kalë ik e vjen muji.

 

A ishte ajo dashuri e vrarë a vetëm sharje

Ja dheu i varrit shembet  apo është  shkarje

E bilbili i njëjtë fluturon nga po ajo degë

 

Ti e prek qiellin e fluturon iluzionit lidh për vegë

 

e përplasë kokën mbi dy duar tryezës së vjetër

E të kujtoj mbi letrën kaq pa ndjenjë i fjetur

 

a është e diel zemër këtë të diel ç’ digjet kaq etur.