Cikël poetik nga Nexhat Halimi

 

 

S’u pamë më (I)

 

deti është një me gjakun e gruas

të frikësuar nga minjtë e ndezur ajrit të fjetur

parandjenjës së zezë

të stuhisë së çakorduar

 

zjarr shpërthen në vazo të thyer

 

lulja ja sesi venitet

për një mjellmë në qiell në mjegull

 

njeriu zot ku mbet

 

vërshoi breshkën e yllin e vetmuar

pyllin e lashtë të besimit e të artit mistik

flakës së ndezur në eshkë

 

u pi apo s’u pi kosovë ai uji i njelmtë shpirti

e çel  lulja me prejardhje gjaku ndër dhëmbë

e bie pandërprerë shi në asfodela

 

e ti luan në zgjimin e dritës në frëngji

me rrashtën e çarë për rrënjë të atdheut

 

S’u pamë më (II)

emrin ta fsheh vetëm pse të dua

s’te dua më hi të dua zjarr nga ndrit strall

e përjetoj gjithë këtë dhembje e mall

fanar i vjetër prapë ndizet në yll në hi

vjen e ndrit në rrebesh dhiaren në hu

 

dritaret ja s’hapen natën në shtëpi

pandërprerë në degë të thatë krrokatë zogu alb

peshkatarët mësynë valët me mëri

ndoqën trëdafilin e kripës në largësi

e peshku i vogël e gjarpri zi i artë

ndër mjegull ende në mëngjesin i paqartë

në nofullën e vet kurrë s’u kthyen më

e jugu gjithnjë mbeti pa mua dhe pa ty

 

qiriri u ndez në tryezë u dogj dhoma e syri

s’u pamë kurrë më

ndriti derisa u dogj ylli

 

për fushëballë ra nga zoti pingul shpata

dysh e ndau vetëtima e përhershme fytyrën

në shtatë copëza e ndau mëria pasqyrën

 

pëlciti furtunë e egër shpirtit ra shtrëngata

 

 

Çast

 

Qielli përgjaket në degëzimet e vetëtimës nën zjarr

Ka orë pandërprerë bie shi e mua mendja më ik te ti

Në tryezë një tufë lule derdhë aromën tënde aty

E dritaret i çelin e kryqëzojnë rrugët avullit në vetmi

E prek letrën e pashkruar e lapsin e gjelbër me gomë

Me mendje të të nis letër dridhem bën ftohtë në dhomë

Në cilin qytet të zë nata e ndritur nga neonet e verdhë

Në  cilën shkreti’ të prek ëndrra cila etjen e derdhë

Zot larg copëz së atdheut bie e zgjohesh tërë mall

Veç unë ende të kujtoj dhe të dua pa kuptim në natë

Udhëtoj ndërmjet dhembjesh të thella kaq gjatë

Prapë pëlcet qielli degëzime të vetëtimës pikin gjak

Veç silueta ime vjen e humbur pa kuptim nëpër sokak

E shi pandërprerë ka orë bie e derdhet pafundësi

E lë lapsin palos letrën s’ të nisi asgjë të re në këtë shi

fryn egër dritaret t’i thyej me ashpërsi fedorë

mëngjesi do të agojë me kujtime dhe me borë

 

 

Pikturë e gjallë

 

Lëvizje të vdekura marrin frymë ndër pikë në shi

Ai fle me kokën ndër duar palosur nën këtë varfëri

Të rrjedhur nga ritmet e tokës së çarë në vete

Në bukurinë e përrallës së mbyllur në kërpudhë

Me vetëtimat e zgjuara rrufesë shpërthyer në hi

Hijet enden rreth vdekjes të pa shpirt në shi

Lëvizin në gjunjë zhveshur gjarpri nga rrëshqasin aty

Ja sesi ecën në frikë te këmbët e ngrira një mi

 

Po vdes  iu them ky fëmijë i njomë në shesh në shi

Shikoje në çfarë bukurie madhështore zhytet ujit

Të presim a do ta shpëtojë mitit dora e vjetër e mujit

Trungu i shelgut lëshon degëzat e thyera në krua

E dy pikë lot rrëshqasin në sy mjegulluar në mua

Ai kthehet në krah të majtë flet me veten në gjithësi

 

Ngjet në pamje të gjallë e zemrën dhembja e kall