Tri poezi nga Mustafa V. Spahiu
ÇKA ËNDËRRON ERA
N’ëndrrën e ëndërrave të erës, e
Takova gjëkundi larg në periferi.
Rruga m’çoi ndanë një kullumbri,
Takova parfum behar t’pranverës.
Sa mrekullisht – ende e pathënë,
Çka ëndërron era, shfaqa dëshirë!
Si ta pyesja m’vinte paksa v’shtirë,
Mbi shelgje më grishte tezja hënë.
Era defatore diçka më pëshpëriti:
“Ëndrrat e mia si din as pilivesat,
I mëshehi cicmic nëpër lakesat!”
Për një çast nga sytë m’rrëshqiti.
I përzgjati krahët – albatros – era,
Nga lulet e mblodhi t’rë dashurinë,
Secilës syresh ia shtoi – bukurinë.
Vetë kërkoi shtëpinë ndër ylbera.
Era hypën në një kodrinë të vogël,
Lisash pas ëndërrave fishkëllonte,
T’nesërmbrëma vargan i tregonte;
Me ninulla tokërrlitur sikur gogël.
‘E ditës e shenduar era shamatare,
– Ombrellën as që e morri me veti!
Pas shiut rrugës vend më nuk gjeti,
Me ëndrra futi kokën n’një matare!
E martë, 16 mars 2021, në Dardaninë Ilire.
ÇUPËZA VERBËRAKE
Aguliçet zabelesh janë sa herake,
Kishin dëgjuar një lajm të mermët![1]
N’fshat jetonte një çupëz’e verbët;
E dinin drenushëzat – dythundrake.
Aguliçet, vjollcat, lilat dhe luletaçet,
Paksa amësonin lot t’pikëllueshme,
T’ia nisim ngjyrat të mrekullueshme,
Me motrën e vet parfum të kënaqet.
Cicërimë e zogjve – flatroi në erë,
Zemra e çupëzës u bë pranverë…
Çupëza kureshtare ka plot dëshira,
Verbërake me brengash fëmijërore,
Pas shiut ylberet shfaqen’ bregore
O mâ, pse si shoh unë ato ngjyra?
Bijë, n’ballin tënd ka zbritur hëna,
Ylberet po rrin mbi tuat vetulla…
Imagjinatën e ke nën sqetulla, i
Ke duar smerald-shtatë gjerdana.
Preke vazon lulesh kurorëbukur.
[1] mermët, lajm i hidhur, gjë e pakëndshme, (ngjyrë hiri).
DITA LIND PARA AGIMIT
Dita lind pa gjurmë – zbardhëllon,
Me peshqeshe e fitore vjen agimi,
Kasnecët e shiut – pa frena gëzimi;
Dita lojëra të panjohura na tregon.
Dita tregon rrugët – s’i kemi kaluar!
Dhuron fluroma ende t’papëlcitura,
E cyt mallin largësish të panjohura;
Dita zbulon gjole – s’kemi lundruar.
Ditën e presim si miken zemërmirë,
Me buzagaz dite-vjollcash stolisesh!
Në fitore t’re me mërli do të rritesh,e
Asaj bote enigmatike kristal’e dëlirë.
Dhe dita – gjysheloce – rrotullohet,
Ngjanë n’vjersha: xhuxhe, të gjata.
Ekuinoksi, thotë: sa dita – sa nata!-
Po gjyshja ime disi hamendësohet.
Dita lind domosdo para agimit,as
Nuk harbohet kalë pullali pa fre
Zogjtë cicërojnë i kadifenjti ‘i dre
Mbi brirë e bartë ditën e gëzimit.
Me një ëndërr endem nëpër botë,
Kur dita lind – nata – krahët i nder,
Bjeshkës ëndërrat me vete i merr.
T’nesërmen me vesë janë n’tokë!
E hënë, 15 mars 2021, në Dardaninë Ilire.