Cikël poetik nga Taip Sulko

 

KËNGA E NJERIUT

Në gurë durimi jam shkruar,

në zemër të gurit

përvijuar si lule, si zog, si gjethe shprese.

Nga guri kam dalë, por jam shpirt përqafimi,

Zotit i ngjaj, sepse ai kështu më deshi…

 

Unë vdes dhe ringjallem, si stinët,

shembëlltyrë e Hyut,

Grimcë që s’prishet, joshë që etja e vërvit.

Marr plagë e ligështohem,

goditem, por prapë ngrihem

E s’e prish fytyrën që më dhanë Perënditë.

 

E MBAJ FRYMËN QË TI TË SHFAQESH

Unë e mbaj frymën që ti të shfaqesh,

si atë të shtrenjtën. E mbaja frymën

e ajo mugëllehej, përhapej e më pushtonte si shpirt.

Erëmim i brishtë shprese në dejet e mia,

degë agavie që tundet e freskët, e qetë mbi hon,

trumëz bari që ma bën me dorë që poshtë ujit,

nuk doja të vdisja ndaj e mbaja frymën.

Kur ti vonohesh, e ndal kohën time që ti të shfaqesh,

një me detin që merr frymë nga thellësia

dhe rrobën e kuqe të dashurisë që lëkundet në telat e shpresës

e gatshme të më ngrohë përsëri.

 

NJË DJALOSH NË TRISHTIMIN E SHIUT

Një djalosh në trishtimin e shiut ende luan mbi kitarë

Nga cullufja e varur, nga maja e hundës, nga mjekra

trishtim si i shiut rrjedh, por ai ende po luan.

Zogjtë s’e pritën perëndimin, lulet u bënë trishtim,

Mbasditja në mjegull u mpi, por ai qëndron, kokëfortë,

derisa ta bëjë pikëllimin e shiut të bukur.

 

BUKURIA NJERËZORE

Jam krijuar ta dua bukurinë njerëzore

Edhe kur qan, me faqet me çurga lotësh.

Edhe një ditë me shi, ditë është, e dua.

Mjaft, them, kam parë qiellin dhe kaltërsinë e tij,

Dua tashmë të shoh më shumë sytë e tu të bukur.

A ka diçka më të lumtur se frymëmarrje e detit në mbrëmje?

Unë jam, kur shetis buzë ujrave përdore me fëmijët e mi.

Vij nga dashuria për njeriun, s’e braktis as në lojën e fundit të

Frymës si gjethe e thatë që era e hedh rërës në shkretëtirë,

derisa të prehet tek një shkëmb që po tretet.

Ajo që është si klithmë fëmije tek ai, ajo më magjeps.

E dua, deri në pafundësi më ngazëllen bukuria njerëzore.

E kush tjetër di të vetëflijohet për rracën e vet si njeriu,

Të jetë fare afër Qiellit e prapë ta adhurojë Zotin?

 

FJALËT E POETIT

-Kushtuar Frederik Reshpjes-

Ikja ime veç mund të jetë

E lehtë, si fluturim. Nuk kam mbi vete

Thasë të rëndë mëkatesh. Zinxhirë

pengjesh s’më mbajnë lidhur në shkëmb.

Iki, si drita që më e dridhshme bëhet kur fiket,

Më e perëndishme kur diçka i dhemb.

Gjithçka lehtë do ikë, e fisme, si gjethe

si qeshje që le mbrëmjes vala në det.

Me një tufë dashurish erdha, Zotit t’ia blatoj

Me mirënjohje, se më deshi e më bëri poet.

 

ANIJA IME, EJA!

Anija ime, eja, ti zog i dëshpërimit që ujin e puth.

Eja në breg, të thuash rrëfenjën tënde, stuhinë në dimër

qeshjen e Diellit mbi direkët e tu. Në çdo drejtim që të ecësh

do të hasësh buzëujin ku po të pres. Aty ku flenë përjetë anijet.

Atje poshtë, nën rërë, do të shtrihesh përgjithnjë?

S’do kesh më frikë nga zemërimi i dallgëve,

Nuk do shfresh, s’do ulesh e ngrihesh, të luftosh e lagur?

Eja, fëshfërima e mbrëmjes frymë do ketë fjalët e tua.

Dashuria jote si shall do më ngrohë parzmin në muzg.

Hej, e bukura ime, hej, Jam këtu, më sheh?

Krahëhapur si një kryq dashurie, këtu, në buzëdetin tënd. Eja!

 

SHUSHURIMË YJESH TË MESDHEUT

E pashë dritën e saj, i pushtuar jam

Nga shushurima yjesh të Mesdheut.

I urtë do të jem dhe nëse marrosem,

Në dritë do të eci dhe nëpër errësirë,

Si fisnik do qesh edhe me blana goditjesh.

Unë e pashë dritën e saj, i pushtuar jam

Nga shushurima yjesh të Mesdheut.

 

DO TA BRAKTIS MAGJINË E FJALËVE

Të betohem, do ta braktis magjinë e fjalëve

veç poezinë e buzëve të tua do këndoj,

dridhmën e epshit kur dy trupat puqen,

derisa unë kthehem në dritë.

Të betohem, gjithçka është gati,

perëndimi ra si një zjarr i butë,

dëlirësia e shtratit vetëtin si ftesë.

Përqafomë dhe puthmë, gjithë këtij mali padurimi

flakë do t’i vërë shpuza e buzëve të tua.

 

KAM TË SHENJTË

Kam të shenjtë brenda vetes,

siç ka një zog, siç ka një pemë

aq sa ka njeriu, as më shumë dhe as më pak,

mjaftueshëm sa të mos vdes i etur,

sa të mos humb i vetëm nëpër natë.

Era rënkime sjell në rrugën time,

gjethet, si fletë flijimesh më bien tek këmbët.

Dhe tinëz më ther tehu i klithjes se kryqet

nuk ngrihen vetëm për të shenjtët!