Revolucioni i Iranit: “Rezistencë” me çdo kusht

Të enjten, disa ceremoni zie për dëshmorët e kryengritjes iraniane u shndërruan në protesta të mëdha kundër regjimit. Qytetet në të gjithë Iranin dëshmuan përleshje mes njerëzve dhe forcave plotësisht të armatosura të sigurisë. Demonstratat vazhduan një ditë pasi udhëheqësi suprem i regjimit, Ali Khamenei, i cilësoi protestuesit si agjentë të huaj, duke pretenduar se trazirat kishin përfunduar.

Nga Amoli në Chaloos, Langerood, Mahabad, Islamabad, Qazvin dhe Karaj, trimat iranianë që ishin mbledhur për të nderuar dëshmorët thanë njëzëri: “Vdekje Khamenei” dhe “Vdekje diktatorit”.

Trimëria e popullit iranian është e krahasueshme vetëm me legjendat epike. Por kjo trimëri nuk është spontane. Protestat kryesore në Iran janë me të vërtetë reagimi i shoqërisë ndaj dekadave të korrupsionit të institucionalizuar, keqmenaxhimit, paaftësisë dhe shtypjes së regjimit. Por siç kanë thënë shumë ekspertë, protestat janë shndërruar në një revolucion. Gjatë protestave të tyre, iranianët thonë: “Kjo nuk është më një protestë. Është një revolucion.”

Me të vërtetë, në Iran po bëhet një revolucion dhe si çdo zhvillim tjetër i madh shoqëror, vlerat e pastra humanitare ringjallen.

Ajo që ndodh në rrugët anembanë Iranit nuk është një protestë e thjeshtë ndaj kufizimeve ekonomike apo sociale, as nuk kufizohet në një brez. Edhe pse të rinjtë dhe gratë luajnë një rol udhëheqës në kryengritjen aktuale, videot nga Irani tregojnë iranianët e moshuar që luftojnë përkrah brezit të ri kundër regjimit. Skenat e nënave të dëshmorëve që i quajnë me guxim të dashurit e tyre “fëmijë të Iranit” janë dëshmi e këtij fakti.

Historia moderne e Iranit është e mbushur me modele të rezistencës dhe këmbënguljes. Rezistenca kundër teokracisë në pushtet filloi në vitin 1981, kur lideri i atëhershëm suprem i regjimit Ruhollah Khomeini, urdhëroi banditët e tij të hapnin zjarr ndaj protestuesve paqësorë në Teheran dhe qytete të tjera, të cilët ishin mbledhur në mbështetje të opozitës kryesore të Iranit, Muxhahedin-e Khalq. MEK). Sulmi i regjimit nuk ka përfunduar kurrë që atëherë. Vitet 1980 janë me të vërtetë kapitulli më i errët i regjimit klerikal. Dhjetëra mijëra mbështetës të MEK-ut, kryesisht gra dhe të rinj, u torturuan dhe u ekzekutuan. Në vitin 1988, të paktën 30,000 të burgosur politikë u ekzekutuan në të gjithë Iranin dhe u varrosën në varreza masive si varrezat “Khavaran” afër Teheranit. Shumica e viktimave ishin anëtarë dhe mbështetës të MEK. Ata shpirtra trima marshuan drejt varjes me grushte të shtrënguar dhe duke sfiduar brohoritën “liri”.

Me fjalë të tjera, ata “rezistuan” me çdo kusht. Prandaj, në protestat e fundit, njerëzit thanë: “Nga Khavaran në burgun Evin, ja sakrificat”. Të rinjtë iranianë që rrezikojnë jetën e tyre sot ndjekin gjurmët e atyre të rinjve dhe të rejave që ranë për liri në vitet 1980. Ata kanë mësuar nga e kaluara dhe janë të vendosur të bëjnë të ardhmen e tyre.

Por regjimi klerik nuk e ka nxjerrë mësimin e tij. Kur në qershor 1981, Khomeini urdhëroi vrasjen e protestuesve paqësorë, MEK e përshkroi atë si një “hap përpara regjimit të Shahut në brutalitet”. Në muajt e tij të fundit, Shahu shtoi masat e tij shtypëse, por protestat shpërthyen sa herë që njerëzit mblidheshin për të mbajtur zi për martirët në ditën e shtatë dhe të 40-të martirizimit të tyre.

Mark Twain tha një herë se “Historia nuk përsëritet kurrë, por shpesh rimon”. Edhe pse duket se diktatorët po bëjnë të njëjtat gabime pa pushim. Ndërsa fashizmi fetar vazhdon të vrasë protestues të paarmatosur, ceremonitë e zisë së viktimave të tij tërheqin masa të reja dhe ngjarje të tilla motivojnë në mitingje më të mëdha kundër regjimit, siç janë protestat e së enjtes.

Regjimi iranian është me të vërtetë në një kolaps. Dhuna në rritje ka pasur një efekt të kundërt dhe regjimi nuk mund të tolerojë që ky cikël i rrezikshëm të rrotullohet përpara. Populli iranian është i vendosur të rrëzojë regjimin një herë e përgjithmonë. Prandaj, njohja e së drejtës së popullit iranian për vetëmbrojtje nga komuniteti ndërkombëtar është akti më i rëndësishëm dhe më efektiv i solidaritetit. Kjo është mënyra e vetme praktike për të ndihmuar iranianët të arrijnë atë që kanë dëshiruar për dekada: “Liri, Liri, Liri”.