Odise Kote: Kur të më shikosh…

 

Kur tê më shikosh që çdo ditë zvogëlohem,

mos u trishto, jam duke ikur.

Po e ndjen që me zogjtë e agimit zgjohem,

Gëzo! Është shenjë feste e saponisur.

 

Si ngrica në dritë të hënës shkëlqejnë,

Ca pyetje hollake marrëzi dhe shpresë.

Të kuptosh nuk qenka zakon kaq i keq,

Që me gurë të moçëm tê ngresh ndërtesë.

 

Mos u zemëro që rropatem, burimin të gjej.

Atje, ku mëllenja e çafka fshihen nga vapa.

Dashuria s’është siguri, por veç një vjegë,

Që punë të bekuara të lësh mbrapa.

 

A të kam thënë që ti do të mbetesh lule?

Sepse lulja ka në thelb aromën, pjellorinë.

Sikur e humbur në pus, fshatit të braktisur,

Pafajësia kurrë s’do ta braktisë njerinë.

 

Nëse më shikon që çdo ditë zvogëlohem,

mos u trishto, jam duke u larguar…