Mimoza Bici: Nimfë e një liqeni

 

Dikur isha një lloj specie

Shndërrrohesha  Nimfë

të gllabëroja sa më shumë djelmosha

Ti mburresha Zotit të Tokës dhe të Qiellit

si djallushka më e përkryer.

Më pas

duke dashuruar e dashuruar

humba skeletin

Madje dhe petkun e Nimfës

E bridhja botës

duke u mburrur si

gruaja më e bukur.

Tani ha veten

në kërkim të skeletit

aty nën ujëra liqeni blu

Asnjë perëndi s’më kthen mbrapsht

Loja vazhdon…

Sa dashurova vdiqa

Sa dashurova mbeta e bukur

Vdiqa, linda, dashuri

Kur ndjej se dikush tradhëton

Marr aromë dallgësh të liqenta

Spërkatem me cifla skeleti nga specia ime e zhdukur thellësive

e bëhem më vajzërore.

Sa më paska falur vetja ime

Kush kam qenë në të vërtetë

Jam shfaqur e pakohë

Kujdes nëse guxon e më prek kthetrave të tua…

Më dashuro kur jam Njeri

Sa rrallë jam Njeri

Po zhdukem të jem Njeri

Më dashuro

Eja botës sime më mirë

Është më e bukur

Ishte më e bukur

Asnjëherë nuk do të jetë më bukur

Ndaj ikin të gjithë

Por jo Ti

Zot i tokës dhe i qiellit

Dashuri!

Sa pak

Sa pak po mbetem Njeri

Më dashuro sa jam Njeri

Aty thellësive

e mundur është e vërteta e përkryer ku bashkohet Qielli me Tokën

Janë të mahnitshëm trupat magjikë

Shijohet çdo shikim e mendim

Por nuk bëhet dashuri

Nuk dija çfarë ish kjo dashuri

M’u desh të shndërrohesha në Nimfë

Gllabëroja djelmosha se ajo ish dashuri

Të mjerët mbetën trupit tim djallushkë

duke zgjuar më të përkryerën e të përkryerës së gjithë Universit

DASHURINË!

Sa pak po mbetem Njeri

Kjo qenie

gllabëron më frikshëm

Kam mall për skeletin tim

Eja dhe Ti

Ta mbushim me atë pak dashuri

Sa koha spërkat trupa në kërkim

Ne mbetemi ikje… kthim.

(mimozaVbici@ ” Nimfë e një liqeni” Tiranë , shtator 2023).