Astrit Lulushi: Liri e zhveshur 

Sa e sa regjimente, ushtri e breza të tillë ka gëlltitur Harresa. Pluhuri i tyre përbën tokën ku rritet fryti i jetës që i ka rrënjët thellë në mbretëritë më të vjetra të vdekjes; dhe rritet; tre Kohët: e kaluara, e tashmja, e ardhmja e ujisin atë. Kush e mësoi njerëzimi të flasë?

Që nga dita kur filluan dy Figura Njerëzore të zhveshura ose mbuluar me gjethe fiku, si të pakëndshëm, në ankth për të mos qenë më memecë, por për t’iu dhënë njëri-tjetrit; dhe u përpoqën, me gulçime, gjeste, klithma pa rrokje, me pantomimë të dhimbshme dhe pasthirrma, në një mënyrë shumë të pasuksesshme. Midis asaj dite dhe kësaj që jemi sot, ka pasur një hapësirë ​​kohore; një punë të magjishme, të cilën dikush e ka bërë. Mendoni se nuk kishte poetë deri në kohën e Homerit? Asnjë zemër që digjej nga një mendim, të cilin nuk e mbante dot dhe nuk kishte asnjë fjalë për të, kishte nevojë për të formuar dhe shpikur një fjalë, – e quajmë metaforë, e ngjashme, siç themi sot. Për çdo fjalë që kemi, ka pasur një një poet. Fjala më e ftohtë ishte dikur një metaforë e re e ndezur. Poeti atë akt të mendjes, të cilës, të gjithë ishin të vetëdijshëm, askush nuk i kishte vënë ende emër, – kur ky ‘poet’ i ri u ndje për herë të parë i lidhur dhe i shtyrë ta emëronte. Origjinaliteti i tij dhe metafora e re, u gjetën të pranueshëm, të kuptueshëm; dhe mbetet emri për të edhe sot e kësaj dite; metaforē – motërzim, siç bëjnë dy qytete sado larg, por te ngjashëm në idetë e tyre.