Bie shi,

Adrianë,

bie shi i qetë mbi qytet,

shi që më bluan e më vret,

dhe s’di ku të shkoj

nëpër Tiranë.

 

Të kërkoj,

Adrianë,

me ankth nëpër qytetn’ e shkretë,

ku shtrydhen retë

dhe diell s’lind e s’perëndon

përmbi Tiranë.

 

O sa çudi,

Adrianë,

të duash të mos jesh njeri,

dhe gurëve t’u kesh zili,

-se gurët s’vuajnë kur bje shi

përmbi Tiranë!