Rrethet intelektuale serbe në gjysmën e parë të shekullit të nëntëmbëdhjetë nuk e fshihnin njëfarë zilepsje ndaj shqiptarëve. Ishte koha kur shqiptarët identifikoheshin përtej feve, që i bënte të dallueshëm nga të tjerët. Vuk Karagjiç (1787 – 1864), njëri nga filologët serbë më të njohur bëri emër me përpjekjet e tij për të reformuar gjuhën letrare serbe dhe për të mbledhur visaret e folklorit të sllavëve të jugut. I njohur për dellin e tij pansllavist, ai kishte zënë miqësi edhe me vëllezërit Grim, poetin Gëte si dhe historianin Leopold von Ranke. Në vitin 1849 në Vjenë, aty ku punonin intelektualë të shumtë serbë, doli libri «Srbi svi i svuda» (Serb të gjithë e kudo). Në të, Karaxhiç bënte një inspektim shterues të gjendjes së sllavëve të jugut. Ajo çka nguc vëmendjen është se etnologu serb pezmatohet nga fakti që një pjesë e konsiderueshme e serbëve të kohës së tij e ndjesonin vetën si turq, duke vënë madje më tepër theksin të identiteti regjional. Ai rropatet që lexuesit e tij t’i bindë me shembuj ku tejkaloheshin ndasitë fetare. Dhe për t’i zgjuar bashkëatdhetarët e tij nga limontia, Karagjiç përmend me theks të veçantë magjarët e gjermanët, por mbi të gjithë shqiptarët, për të cilët thotë se janë «shembull që duhet ndjekur». Intelektuali serb, pa e fshehur një dozë lakmie, vëren sesi shqiptarët e konsideronin njëri tjetrin vëllezër, duke i lënë mënjanë përkatësitë fetare. Portali Konica.al sjell një shkëputje tejet domethënëse: