Leopardi, Neruda dhe Ungaretti vijnë në shqip nga Mimoza Pulaj
GIACOMO LEOPARDI: Pafundësia
Ngaherë e dashur më qe kjo kodër e braktisur,
dhe ky gardh, që nga shumë anë shikimin
dëbon nga horizonti i fundit.
Por duke vrojtuar në mendjen time
përfytyrime të thella,
hapësira pacak krijoj, zhytur
në qetësi të pabesueshme; ku për pak
zemra nuk frikësohet. Fëshfërimin e erës
midis këtyre bimëve dëgjoj, dhe
atë qetësi të pafundme me këtë zë
krahasoj:e amshimi më shfaqet në mëndje,
dhe stinët e harruara, e tanishmja
e gjallë, dhe tingulli i saj, kështu në mes të kësaj
pamatësie mbytet mendimi im:
dhe i ëmbël është të humburit në këtë det.
GIACOMO LEOPARDI: L’ininito
Sempre caro mi fu quest’ermo colle,
e questa siepe, che da tanta parte
dell’ultimo orizzonte il guardo esclude.
Ma sedendo e mirando, interminati
spazi di là da quella, e sovrumani
silenzi, e profondissilna quiete
io nel pensier mi fingo; ove per poco
il cor non si spaura. E come il vento
odo stormir tra queste piante, io quello
infinito silenzio a questa voce
vo comparando: e mi sovvien l’eterno,
e le morte stagioni, e la presente
e viva, e il suon di lei. Così tra questa
immensità s’annega il pensier mio:
e il naufragar m’è dolce in questo mare.
PABLO NERUDA: Pusi
Ndonjëherë fundosesh, gremisesh
në qoshen tënde të qetësisë,
humnerën tënde të zemrimit kryelartë,
dhe sapo e kthyer, mundesh të kesh, akoma shenja
të asaj që gjete
në thellësinë e qënies tënde.
E dashura ime, çfarë gjen
në pusin tënd të mbyllur?
Alga, pellgje, shkëmbinj?
Çfarë sheh syplasur
përplasur, lënduar?
Jeta ime në pusin
ku shembesh nuk do të gjesh
atë qv për ty ruaj në lartësi:
një tufë gelsomini gjithë vesë,
një puthje më të thellë se humnera jote.
PABLO NERUDA: Il pozzo
A volte ti sprofondi,cadi
nel tuo buco di silenzio,
nel tuo abisso di collera orgogliosa,
e puoi appena
tornare, ancora con segni
di ciò che trovasti
nella profondità della tua esistenza.
Amor mio, che trovi
nel tuo pozzo chiuso?
Alghe, pozzanghere, rocce?
Cosa vedi con occhi ciechi,
scontrosa e ferita?
Vita mia nel pozzo
in cui cadi non troverai
ciò che conservo per te sull’altura:
un mazzo di gelsomini con rugiada,
un bacio più profondo del tuo abisso.
GIUSEPPE UNGARETTI: Rizgjime
Çdo moment timin
një herë tjetër
e kam jetuar
në një epokë të thellë
jashtë meje.
Jam larg me kujtesën time
mbas atyre jetëve të humbura.
Rizgjohem në ujëra të zakonshme
gjërash të dashura,
i befasuar
dhe me i qetë.
Ndjek retë
që shkrihen ëmbëlsisht
me sytë e kujdesshëm
e kujtohem
për ndonjë mik
të shuar.
Por Zoti çfar është?
E krijesa
e terrorizuar
me sy të shqyer
mirëpret vesë yjesh
e rrafshinën e pagojë.
E ndihet e rilindur.