Brunilda Spiro: Vjeshtë në park, (jo në shpirt)!

 

Thitha çdo miligram oksigjen

Mushkëritë dhe shpirtin ta pastroja

Pastaj me dashje e “ndota” me të gjelbër

Të kafenjtë dhe të kuqerremtë

 

Më “ndotin” ngjyra që përzihen

Me kafenë e ngrohtë të tokës

Të kuqerremten bronxi të gjetheve

Të cilat vrapojnë të bien në tokë

 

Të etura për të provuar dhimbjen e tretjes

në thellësinë e saj të kadifenjtë ledhatare

në dhimbje shtypen nën hapa kalimtarësh

ujë lëshojnë nga afshe të patreguara…

 

Si bukën të dua moj natyrë

Ashtu thjesht të shijoj

Pa pasthirrma, ekzaltime e drithërima

Të nuhas, të thith, të kapërdij…