Quasimodo vjen në shqip nga Mimoza Pulaj

SALVATORE QUASIMODO: Uomo del mio tempo

Sei ancora quello della pietra e della fionda,
uomo del mio tempo. Eri nella carlinga,
con le ali maligne, le meridiane di morte,
t’ho visto – dentro il carro di fuoco, alle forche,
alle ruote di tortura. T’ho visto: eri tu,
con la tua scienza esatta persuasa allo sterminio,
senza amore, senza Cristo. Hai ucciso ancora,
come sempre, come uccisero i padri, come uccisero
gli animali che ti videro per la prima volta.
E questo sangue odora come nel giorno
Quando il fratello disse all’altro fratello:
«Andiamo ai campi». E quell’eco fredda, tenace,
è giunta fino a te, dentro la tua giornata.
Dimenticate, o figli, le nuvole di sangue
Salite dalla terra, dimenticate i padri:
le loro tombe affondano nella cenere,
gli uccelli neri, il vento, coprono il loro cuore.

SALVATORE QUASIMODO: Njeri i kohës sime

Je akoma primitivi i gurit dhe i llastikut,
njeri i kohës sime. Ishe në avion lufte,
në makinë vdekje, që falë krahëve të këqija,
ngjallte terror. Të pashë brenda tankut, në varjet,
në rrotat e torturës së mesjetës. Të pashë: ishe ti,
me shkencën tënde të përkryer, të bindur
për shfarosje, pa dashuri, pa Krisht. E nuk ndryshoi
dëshira jote për të vrarë. Vrave akoma,
si vranë të parët e tu, si vranë kafshët
kur të panë për herë të parë. Dhe ky gjak ka
të njëjtën shije dhe erë të gjakut që u derdh
ditën në të cilën Kaini ftoi vëllain Abel të shkonin në fusha
për ta vrarë. E kjo vëllavrasje, e ftohtë, e pamëshirshme,
mbërriti deri te ty e paepur dhe rijeton në ditën tënde.
Harroni o bij, retë e gjakut të ngjitura nga toka në qiell.
Mos sillni si prindërit tuaj: shkatërrimin, vetëm hi në varre,
se zogjtë e zinj, era, mbulonin zemrën e tyre.