Sadik Bejko: Lepurusha në bar marsi

Nga ca penela të qiparista mbrëmjeje
tulatemi gjer në gozhdim
mes dy a më shumë drurëve.

Lart poshtë, vrerët luhaten
e luhaten ata mbi këmbën
ngulur në dhe e degët në qiell,
fap-fup me dy a ma shumë furça
gjethesh vrerojnë ajrin, e kyçin
në gur dheu qiellin.

Tani asgjë s’është më si më parë.
I dorëzohemi këtij kuadrati
si varrit të pikturuar.

Ca klithma që mund ta shqyenin,
i gëlltisim.

2.
Në drejtkëndëshin zi puthitur
hyn e del Salomeja belzbuluar.
Aq lehtë, aq fluturt
e zhbën bodrumin e vrerët,
dheun lëkund në tërmet,
harrojmë qiparisat me penela bisht bishash,
drurët dënuar të mbeten me një këmbë
si pulat në tra,
shajtuar nga
vetëtima, dhelpra, bufi a gjarpëri…

Gjithë ç’mbetet – lojë çasti.
farfurisht e pafajësisht…
në dukshmëri të fisme vjen dita.

3.
Në fisnikërinë e një dite, një fletë,
një fill i zi, një grimë lëvizjeje e zezë
na hap dyer makthi
dhe lumin me thesare të qelqurinjta,
pyllin me lëbyrje drite,
elefanti i zi na i thyen, rropos lehtaz
me feçkë të butë mishi.

Ato klithmat tona: „ç’bëhet kështu?”
me gjithë mushkëri a rropulli
prej trungut donin t’na shkuleshin.

4.
Në barin e fisnikërisë së agut-
barrë e freskët lepurushësh të gjakosur
mbi lule tërfili
vesuar radioaktivitet,
rrjedhur larg nga mijëra vjet-dritë,
nga planet me ndotje Çernobili,
nga katastrofë qorre hapësire
varrosur nga mediat, qeveritë –

e ne themi: ca gjëra, ca të thëna e të bëra
vdekërisht na janë mohuar t’i dimë.

Vetëm kaq, themi, vetëm kaq
ne lepurushët barkçarë në bar,
lepurushë me të përbrendshmet
shpërthyer si kokëlakër e përgjakur.

E fisme dita, shumë e fisme,
vërtet e fisme.
Pafundësisht butë, hollë
e frikshëm e paqëndueshme.