Mustafa SPAHIU: SHTREZET E KËNGËS NË BRIGJET E DRITËS

Mustafa SPAHIU

 

 

NISMA E KËNGËVE

 

Shpërgjumur e flasim lojën djerrakote përzemërsisht

nëse në mes të dhembjes vazhdon nisma e këngëve, dhe –

mashtrimi me lëmoshë shprangohet, fatet kujtojmë

të liruar dëgjojmë organo ndokujt i dërgojmë letër me T

mos burgëto dritat heshtë mandej urreje pak vetveten

me breshërimë rrëmeti është thirrje, mashtrim

e, të themi mirë u pafshim pa kthyer kokën, dhe –

ti heqim helmet fytyrës pa lot, ngjeshur n’përdëllim

nëpër etje këndojmë, ta dua(m) lumin – këngëve nismë…

 

(Fyelltari)

 

Orfeu ik nga hisja e fyellit që rrisin gjelbërimin,

Euridika në amshim kot me burimet nis vajtimin

 

është mendim i kërthneztë kur vjeshta të nënqesh

me gishtat mërdhezur pak ta thuash dashurinë, e –

këmbëhakilçe të shkosh me mllef duke buzëqesh

 

në mes të shpresave të etjesuara peng të pa fund

kërko sisën e diellit, ujërat nëntokësor dhe bukurinë

pa sytë e kaprollit larg harkut mos u nis askund –

 

pjalm e zulm përtëriten zgalemin flatrimi e shpjerë

agsholit të paaguar plle nga cegmat sjell pranverë.

 

(Shtatori)

 

Në fund të prekjes së verës vreret marrin guxim

shtatori t’ia kapërdinë vetes fundin e bëhet mallkim

 

ngeli ose iku në ndonjë breg tjetër duke shteritë

prej mëkatit’Adamit e epshit’ Evës pemët janë tharë

si toka që sillet rreth diellit me tëra fatkeqësitë, guri plas –

 

dhe pylli po shkalloset si argjendti në gjunj

sa i purpurt nga marazi në rrashtë përhënet zjarr

kështu një ditë dhéu i kërthizës shkallmohet në hunj

 

Shtatori me vetëtimë bjeshkës javët ia përcolli

dallëndyshet të përlotura n’Ekuator i dërgoi

 

(Vetmia)

 

Mikpritja e diellit të vetmisë gand më keqtrajton

vetmia kjo bukuroshe e fjetur në zanore më torturon

 

më duhet ta pikturoj vetminë pasojë e mirësisë

këto m’i tha toka e nxehtë me vesë deri në agim

çelen trëndafilat e vyshkura tevona ëndërrat e rinisë

 

plot shpresa nëpër bashkëtingëllore s’kërkoj mëshirë

do të mërgohem më në jug se vera zog pa ngushëllim

me njohuritë e vjelura një jetë me fanar mbi errësirë

 

vetmia ekstreme bulkthi natën mëkon në pagjumësi,

ndërkohë ndodh diçka fatësimi mua më bën shoqëri.

 

(Mesditë)

 

Po të mundem thertë të bëj gjumë në kopshtim tim

atëherë ujëvara e ëndërrave të derdhet – ngazëllim

 

çudi kaleidoskopi i një kënge yshtet në heshtje

që pa u shpreh kredhet në zjarr të ndritshëm

dikush më – tha – se jam i mallkuar për asnjë çështje, se –

 

rrufeja shkrepi qielli të kthjelltë të syrit magji

plagën e moçme – kjason – ma goditi idhshëm, me –

një mijë gozhda nëse më mbërthejnë s’çirrem n’agoni

 

mesditës si shmangëm do ta zbardhë natën e zezë

vatrën s’kam për ta harruar synorit e kam ndezë.

 

 

(Mashtrim)

 

As në gishtat e mi s’i lëshoj vend për rrënjë mashtrimit

rrallë krijohet margaritari në guacën e ngushëllimit

 

kallamboçet kur na mbikalojnë me kallamet e tyre

thashë: kur kundërmon kraharori i gjerë i arave

në pranverë kur barërat çmenden në njëfarë mënyre

 

Anamorava s’e mbëlton, as se rrit kurrë mashtrimin

kalon udhëtari rrufeplasur me strajcën e farërave

tre litarë të gramit në maje do shtrydhin mallkimin

 

mashtrimi është shkëmb ajror i padukshëm dorës sime

është lulekuqe e mërisë para stinës lëngatë e ngrime.

 

(Hakmarrja)

– Poetit Trifon Xhagjika (1932-1963) –

 

Një pak, dy hak – hakmarrja – është tragjikë

dy pëllumba të bardhë në fluturim, t’i vëmë Pikë!

 

ajo që na plagos për vdekje nga pusia, prita

ndodh shpesh një vëlla dëshiri, një motër hastreti

si me shpatën e rrufesë, variacioni: se dita, pse –

 

bie viktimë nga xhelozia, serbosllavi pas shpine –

tri deri pesë të shtëna janë shkrepë, ka rënë poeti

nga hakmarrja që s’merr lëvdatë as kurorë dafine

 

këtë shëmti, o miq, më thuani kush e ka shpikë

të ndalim lumin e gjakut, pa qenë melankolikë.

 

 

(Bulkthi)

 

Nga qetësia lind e vërteta dhe bukuria e vargut

në këto ditë tetori kënga jehon brendë ose jashtë pragut

 

besoj as ti, as unë s’mashtrohemi, kënga s’është mëkat

nëse këndojmë secili pas gjakut dhe avazit të vet

ndaj më blirojnë mijëra tinguj për ty, më sjellin fat, e –

 

sytë e mi me shkëndija, vrap shiu i shkriftë ngutet

po e ndiejë aromën këndellëse, pasi të dy jemi poet

ti këndon pa ndal muzgut të etur, zemra s’të lutet

 

dhe në buzëmbrëmje më gërget trishtili: ciriliu,

nëpër mëri i ndjekur të mbështet Mustafa Spahiu.

 

(Zogjtë)

 

Prapseprapë, një ditë, vijnë zogjtë me rrësk fluturim

n’dritaret e zemrës – thurin çerdhe prapakthim

 

o, së bashku me këngën e gjakut të tyre notojnë

reve horizonti vetmitar përndrizet dhe shuhet

në livadhin e rinisë sime gjakun tim emitojnë, dhe –

 

gjuhëthyer më zgjojnë, koha gjatë më ka thirrë:

bari, zogjtë dhe bletët askush nga unë mos të druhet –

nëpër grykën e shpirtit – se shes shpirtin me xhevahirë…

 

Në qoftë se deri dje krenarinë ma kanë quajtë “zhgënjim”

ndoshta nesër (zogjtë) këngën do ma gdhendin: GËZIM!

 

 

 

MOSPËRFUNDIMI I KËNGËS

 

Mes dy rrugësh me sharje të panjohura

e futi në fyell si brengë enigmën e kontinentit

blasfemojnë ujëvaret e largëta të kujtimeve, sepse –

mbi trupin e peshkut të ëndrrës me dallgët përqafohen

një kapiten i vaporit rri në flatër të albatrosit

ndërsa pulëbardhat shkruajnë fatin rreth kokës –

spirancat e meditimeve i kam ankoruar në amfora

Dielli është dirigjent si maestro Mustafa Kranjta,

palmet i kanë shpalosur motet dhunti pahitëse të urta

algjet këndojnë serenatë me Tanushën e argjendtë

buzët dhe bari gërryejnë etjen e gjumit të rërës

në mes të qiellit e tokës përhapet vetëm simfonia e verës

lavërtar i shpirti tim, errësirës së dhembjes xehetar…

P.S.

Më shoqëron vetmia ekstreme vetmi gjellnimi

të gjitha shortet i kam shpërlarë në Ujin e Bekuar,

Në retinë të syve fotografitë tua i kam –

mos frikësoni atentatorë, jam ky që jam – jam…

Ajme! Ave!

 

 

Në vendlindje, E martë, 24 shator, E diel, 29 dhjetor 2013.