Nexhat Halimi: Zogu sjell lajmin në liman

 

 

 

 

 

 

Fëmijët e historisë

 

Ky mëngjes me shi me të panjohura fare

Del për dere të vjetër prapë hyn për dritare

Zgjon sheshit te shtëpi e Lidhjes Shqiptare

Me copëza shpirti e gjak flakës vendimtare.

 

Eci platformën me figurat flakëruar në ty

E zemra trokon përballë gurit të egër në erë

Gjaku pikon pavdekshëm në këtë pranverë

Ja lart në kala A. Frashëri përhitet uritur aty.

 

Flamur i Y. Prizrenit me vjet valëzon te yjet

Ky tokës shqiptare pavdekshëm bie te Ulliri

Shqipja e ringjallur vigës e këputur zinxhiri.

 

Eci platformën ngjarjes mitike e gjaku ndrit

Mes ëndrrës e lirisë Baca Kurti rrëzon hijet

E Lumëbardhi i qetë i prek historisë fëmijët.

 

 

Lidhja kohës lëviz

2

 

Kalaja për vite me radhë qe vdekja vetë

Tashmë ja aty lart hesht në vetminë e vet

E ti prek hijet ëndrrës e gjëmës ndërmjet

Kujtimit të parrëfyer Gjakulli ende tret.

 

Ecim plagës në kohë varresh të robërisë

Përbri muresh ecën Sala e ofshan ndër lot

Të prangosur e sollën A. Frashërin im zot

Shpirtin e Lidhjes të dënuar gjakut të lirisë.

 

Ikim në etje urtinë e zërit të gardianit, tek

Rrëfimit të pa rrëfyer vjen Gjakulli e flet,

“Shite bir për bukë orën time me qostek”.

 

Dëgjohet të psherëtin gjithnjë Abdyli aty

Kalaja e lashtë merr dhëmbit të kohës në hi

E në zemër ec Lidhja njëqind e dyzet vjet.

 

 

E fjetura gjakut

3

 

Përmbi mure në bedena fle reja e tretur

E prek në kala topin gurëzuar e të vjetër

E mendja më ik në Slivovë te beteja tjetër

Ushtri e huaj para malësorësh të paepur.

 

Secili gati të vdes, secili në tirq me gajtan

Në këmishë të bardha në supe me mitan

Me të mbathura me tufë kuqërreme presin

Në fustanella e plisa për atdheun vdesin.

 

Tërë `i ushtri ballë malësorësh me zemër

Doli para topi nga villte pandërprerë zjarr

Mici fluturoi  veten me emër e mbiemër.

 

Hapi kraharorin gjak ky i paepur shqiptar

E beteja e mbështjellë mori hov në tym e hi

Gjithçka e fjetur gjakut të zgjohej përsëri.

 

 

Peri i identitetit

4

 

Tre vjet shpirt i Lidhjes s’heshti dot

Eci tashmë më tha e më thua në vaj

S` dua kurrsesi të çaj e megjithatë qaj

Gjaku zgjon besimit në tokë e në zot.

 

Ecnin udhët e binin çaste fyt më fyt

Secili lëviz perit të identitetit të vet

Gjaku rrjedh, zjarri,  kush kënd e vret,

Lidhja shuhet veç dhe prapë ndrit.

 

Kulla e Drenit në flakë në gjak e tym

Coli vret armik e tradhtar mbi qilim

E në Koshare ende dridhej maje lisit.

 

Sefa i Lidhjes ajo lulja e gjallë e fisit

E Vokshi ja përhitet gurit të malësisë

Me jehonën e pavdekshme të lirisë.