Cikël poetik nga Mustafa V. SPAHIU

 

 

LOTËT E SONETIT

 

Të dy sytë m’i ngashëren loti,

Loti ka gdhendur vija në dorë,

Për sonete tjera të stis kurorë

Magma ndezi zjarrin që moti

 

E gjeta fjalën diell të çdo stine,

U nisa shtigjeve – ngadhnjimtar

Duke qëmtuar rruaza vese n’bar

Vargjet e para hejbe pas shpine.

 

Të gjorat vargje fare s’di ku vanë,

Kot prita një gjysmë viti të vonë –

As shpresat e vyshkura se thonë;

Ndofta në shportë redaktori ranë!

 

Akacjet pritjen ferrash sëmbonin,

Vallë, pena ime më ka mashtruar,

Estetika stilin e kërkon të latuar

 

Kritere tjera redaktorët kërkonin

Me dekret këngën për ta penguar

Rioshit n’fshat penën vlen’daluar!

 

 

RRUGA

 

U nisa rrugës me cirkën e hallit,

Me këmbët në tokë sikur Anteut

Lidhur me vargonj t’Prometheut,

Ballit më digjnin xixat e strallit, e

 

Rruga e gjatë m’i këputi gjunjtë,

Rrugës së shkurtë hapat kometa,

Kërkova derë askund nuk e gjeta,

Gjurmëpërgjakur i grisa zhgunjtë.

 

Urtake m’ndali një grua e krehme,

Po t’i them dy-tri fjalë në kalim,e

Ruaje vetveten, peng, o shpirti im!

 

Ke kujdes ec veç rrugës s’rrehme,

Me hirin dhe zjarrin nëpër duar, në

Lakesë të parë je udhëtar i hutuar!

 

PSE JO NË QIELL

 

Pse jo qiellit lartë nuk ngjitem?

E njoh vetveten nga dita e parë,

Çfarë ngjyre lumi im ka marrë –

Me hirin nëpër pyje dua t’rritem!

 

Se kam frikë se m’përpin rrufeja,

Mbi pirg rrufepritës me syrin tim,

Kur nuk do gurzohem në gjelb’rim,

Do dal ngadhnjimtar n’për beteja…

 

Vetveten e përkuli nëpër lulishte,

Udhës së Qumështit-shuaj etjen

N’lëndën e humbur e gjejë veten.

 

Lulkuqet vallëzojnë n’dardanishte,

Rrugës tonë flasin eshtrat e reja…

Ardhësit e paftuar i djegët rrufeja!

 

GJUMASHËT

 

Gjumashët mbulohen me kërshëri,

Engjujtë iu ndriçojnë sall natën,e

Këmishat arnash n’ëndërr uratën

T’shtrirë mbi ujë si në gjithësi, dhe

 

Duart i shtrijnë ‘i çik amshueshëm,

Për t’i stërngjeshur tërë eshtrat, e

Këmbët i zgjasin nga vreshtat, dhe

Qafën e lakojnë mjellmërueshëm…

 

Ata fluturojnë shtigjeve të fatit,

Tevona somnambull të ngritur!

Zgjëndrrës fenix krejt’ papritur.

 

Me çimboskë brinjtë lidh shtratit

– Zgjohen me ofshamë deti, oh –

Gjumashëve gjurma ku iu mbeti?

 

PREJARDHJA E ERËS

 

Zogjët nga vetvetja fluturojnë,

Era i bartë ku është ngrohtë…

Krahëlirë s’durojnë të ftohtë –

Kur kthehen n’gëzim këndojnë.

 

Prejardhja erës-mall i pazbuluar,

N’mëri t’rrufes ylberi paska dalë;

Nyjesh kometat bredhin pa fjalë

Zogjët rrin mbi shkëmb t’zgjuar!

 

Era shlyen shputat e përgjakura,

Se kuptoi erën nga ë’ drejtuar, si

Me trëndafilat është dashuruar?

 

Lëvizje shpresash të përflakura;

Prejardhja erës me qerpik t’vrerët,

Kthjellon qiellin – çilet mot’i errët…

 

 

Vjeshtë e parë, 2020, në Shkup.