Louis Aragon: Sytë e Elsës

Louis Aragon (3 TETOR 1897 – 24 dhjetor 1982)

“Sytë e Elsës”

Sytë e tu janë aq të thellë sa duke u përkulur për të pirë
Pashë të gjithë diejt të vijnë të pasqyrohen
Të hidheshin për të vdekur të gjithë të dëshpëruarit
Sytë e tu janë aq të thellë sa më humbin kujtesën
Në hijen e zogjve është oqeani i trazuar
Më pas koha e bukur papritmas vjen dhe sytë e tu ndryshojnë
Vera copëton renë në sofrën e ëngjëjve
Qielli nuk është kurrë më blu ashtu siç është mbi drithëra
Erërat përzënë më kot brengat e kaltërsisë
Sytë e tu më të kthjellët se ai kur një lot i ndrit
Sytë e tu bëjnë xheloz qiellin e pas shiut
Qelqi nuk është asnjëherë aq blu sa në thyerjen e tij
Mëmë e shtatë dhimbjeve, o dritë e njomur
Shtatë tehe kanë çarë prizmin e ngjyrave
Dita është më therëse se vjen mes të qarave
Irisi i shpuar me të zezë më blu sesa të jesh në zi
Sytë e tu ne fatkeqësi hapin të çarat e dyfishta
Nga ku ndodh mrekullia e Mbretërve
Kur me zemrën që rrihte ata erdhën që të tre
Pëlhura e Marisë në grazhd e varur
Një gojë i mjafton muajit Maj të fjalëve
Për të gjitha këngët dhe për të gjitha ngushëllimet
Shumë pak nga një qiell për miliona yje
U duheshin sytë e tu dhe sekreti i tyre binjak
Fëmija i tërhequr prej imazheve të bukura
Zgurdullon të tijtë me më pak tepri
Kur ti i hap sytë e mëdhenj, unë nuk e di nëse gënjen
Duket si rrebeshi që hap lule të egra
Fshehin shkrepëtima në atë lule livandoje
Ku insektet ndahen nga dashuritë e tyre të dhunshme
Jam i ngecur në rrjetën e yjeve që bien
Si një marinar që vdes në det në mes të gushtit
Kam nxjerrë këtë radium prej peshblendit
Dhe dogja gishtat e mi në këtë zjarr të ndaluar
O parajsë një qind herë rigjetur e rihumbur
Sytë e tu janë Peruja ime, Golkonda ime, India ime
Ndodhi që një mbrëmje të bukur universi u thye
Mbi shkëmbinj bregdeti që anijembyturit përflakën
Unë shikoja të shndrisnin mbi detin
Sytë e Elsës, sytë e Elsës, sytë e Elsës.