Sadik Bejko: Gjarpër

Kam qenë gjarpër.

Nënat e Mëdha në Eufrat e Gaza

më mbanin në krah, në gishta

shtërpi të përdredhur në unaza.

Plakat e fshatit besonin,

se gjarpri s’ lind as vdes si trualli,

se gjarpri ka brirë, bishtra, flatra.

Labirintin e gjarprit kutullaç

në samar kërrmilli e shëtit mbi barëra.

Kam qenë gjarpër, hajmali,

litar i mbledhur shiu rënë mbi tokë,

shembëllim frike të shenjtë nëndheu

të një shpirti nga tjetër botë.

Nga Koha e Nënave

gjarpër kam qenë, vëlla me gur,

me shiun, me akullin vëlla,

me bar e lule i ngjeshur në lëkurë.

Në gjumë më ndodh të rrëzohem,

te hyjneshat Nëna në Eufrat a Hebron,

në fund labirinti kokëposhtë,

nëpër grykë pusi thëthitës që mbyllet kon.

Ndërroj shtatë herë lëkurë,

shtatë e shtatëdhjetë si shkurrja

për një gjeth vere, për një bilbil

prej lëkurave të gjarpërit njeri kam dalë,

labirint i vizatuar mbi kërmill.

Vitore në mur, thithkë nusesh, unazë qumështi

gjarpër- labirint – njeri,

nga gishta gjyshesh

mbij prapë me gurin me barin e ri./albspirit