Dashnor Kokonozi: I panjohuri i stacionit

Nuk e dija nga cila anë e qytetit vinte. E gjeja gjithnjë aty, te stacioni i autobuzit të Selvisë.

Duhej të kishte shtatëdhjetë vjeç dhe të sillte ndërmend një dandy të “Belle époque”. Një burrë i fisëm, shtatdrejtë, me flokët të thinjura të shëndetshme. Mustaqet më pak të thinjura se flokët. Kostumi gjithnjë i bardhë, i pa cen, këpucët elegante.

Kur autobusi qëndronte, prapsej që t’i linte të gjithë të kalonin përpara. Më i vëmendshëm ishte ndaj atyre që mbrrinin të fundit me një frymë dhe shtynin fort të tjerët që kishin vënë një këmbë te shkallët. Pastaj ata që mezi mbanin ekuilibrin mbi shkallë dhe u ngulnin bërrylet atyre fatlumëve që kishin mundur të hynin brenda.

Ai nuk lëvizte me tej, nuk largohej. Sikur donte të shihte deri në fund cili nuk do t’i rezistonte betejës së heshtur të bërrylave.

Kur autobusi ikte, nuk e kthente kokën ta shihte nga pas. Vështrimin e kishte diku përpara. Të thuash se nuk e kishte vënë re fare atë masakër të vogël që sapo kishte ndodhur para syve të tij.

Në stacion mblidheshin të tjerë njerëz. Të gjithë të stresuar, të lodhur ende pa filluar punën. Pyesnin me nervozizëm për orën, por atij nuk iu drejtuan kurrë. Nganjëherë edhe mateshin, por pastaj stepeshin, ktheheshin të pyesnin gjetiu.

Ai qëndronte midis tyre. Me mjekrën pak të ngritur. Si të tregonte se ishte aty, por nuk ishte me ta.

Shihte gjithçka, por kurrë nuk e kapa vështrimin e tij drejtpërdrejt mbi dikë. Gjithnjë sytë e tij vijëzonin diçka më lart se kokat e njerëzve. Sikur ishte në kërkim të vazhdueshëm të një realiteti më pak banal.

Unë vazhdoja rrugën time, por kur ktheja kokën për herë të fundit, e shihja se ai ende qëndronte aty. Edhe pse autobusi i radhës po largohej nga stacioni, duke mbyllur me vështirësi dyert, në rrugë e sipër. Si të mos deshte të linte të dukej çfarë ndodhte aty brenda.

Mbase prandaj nuk e kthente kokën të shihte. Se nuk donte që të tjerët të kuptonin se ai kishte qenë dëshmitar i një poshtërimi të tillë.

Kam menduar shumë herë për të. Tani kam bindjen se ai nuk vinte të merrte autobusin. Kurrë nuk e pashë te hipte në të.

Më shumë dukej i interesuar të shihte çfarë ndodhte brenda tij. Të kuptonte si ishte jeta e atij vendi dhe e ayre njerëzve gjatë pak çasteve që dera qendronte e hapur.

Ishte kjo mënyra e tij për kuptuar thelbin e asaj shoqërie: bërrylet në brinjë, vështrimet e egra, lufta për t’u kapur me thonj e dhëmbë pas ndonjë cope hekuri, babëzinë e parrëfyer duke u ngjeshur pas ndonjë gruaje.

Era e djersës që i lidhte gjithë këta elementë ishte më se e mjaftueshme për ta bindur se kishte para vetes një botë, të cilën mbase nuk e kishte luftuar, përndryshe nuk do të ishte ende aty. Por as e kishte pranuar kurrë. Dhe këtë ndjente nevojë urgjente të tregonte. Të paktên vetes së tij.

Dhe të shtonte heshturazi me qëndrimin e tij se nuk ishte pjesë e saj.

Po të kthehem ndonjëherë në Tiranë, po qe se ai stacion është aty, më duket se edhe atë njeri aty do ta gjej.

Po qe vërtet kështu, këtë rradhë do t’i flas.