Cikël poetik nga Arif Bozaxhi

KOHA

Koha në
vargun tim
s’ka gjumë!

PLISI

Plisi
Si lisi
Qëndron në shekuj
Në malet e kohës

Zog prijësi
Shkëlqen në ballë
Si yll fisi

Plisi
Bardhësi e tokës
Në zemrën e lokës

Plisi
Abetare
Dritare
Në ballin e Ilirit

Prishtinë, 1987

PAVARËSIA

Uji përlotet
nga gëzimi.

Kambana
e diellit
edhe rrënjët e shiut
i zgjoi nga gjumi.

HAPËSIRA

Në hapësirën
ku mungon liria
dhe dashuria

ndiej
mungesën
e ajrit
në fjalë.

Edhe uji m´i përvëlon buzët
si gaca e prushit
etjen e detit.

VJESHTA NË MËRGIM

Gjethet që ranë
në tokë
u varrosen
në varrezat
e vetmisë sime!

Malet e mallengjimit
Heshtin si qielli mbi
Supet e mija

Në mërgim edhe
Hija ime nuk më njeh

Mërgimin e mbartë
Si barrë mallkimi
Si këmishën
E një te vdekuri
Në trupin tim

PULËBARDHA DHE DETI

Detin prush në damar
Pulëbardhat det në fjalë

Përgjimi

Në një pikë shi
Përgjoj ushtimën e oqeanit

Zogu i imagjinatës

Qielli
Këmishë e ngushtë
Për zogun e imagjinatës sime

TURP QË TË MORËN

Le ti vjen turp vdejes
Që ma mori zërin më të bukur
Ishte zogu im i vrtmi diell

Asnjë nur drite në mua
Nuk ishte më e thellë se dashuria për Ty

Vdekja ime s’mund të më ndalojë
Të të marr ngrykas etjen për Ty

Ti flutura e bardhë që loton mbi mua
Për Ty të ketë turp nata që të kafshoi

Prishtinë, 18.11.2018

FUQIA E DASHURISË
/Me dashuri, birit tim, Bylentit/

Alfabetin e këngës e mësova nga zogjtë
Yjet ma zbuluan edhe një sekret
Se feja ime është vetëm një buzëqeshje
E Zotin e kam dëshmi të frymëmarrjes
Hyji im më mësoi edhe në madhështi
Shpirti i zogut tim është dashuria
Kur diellin e bart atje…
Në një hapsirë ku heshtja vret zogun
Kur pikën e shiut e shndërron në oqean
Hapat e një hijeje përgjojnë etjen time
Gjithë dhimbjen e zogjeve ua prek kujtimin
Fara e tokës të rilindet e buzëqeshur
Ta dish se toka është një plis dheu
Me dashuri përqafon kujtesën për Ty
Dashuria tk herdh qiejve
Për t’i prekur pafundësitë e dhimbjes
Dashuria jote më bëhet zë i gdhendur
Mbi një gur varri të puthur ballit tënd

Prishtinë, 18.11.2018

ZEMRA

Zemra ime
Jashtë meje
Nuk ekziston
Brenda orkestrës
Simfonike
Dirigjent është
ZOTI

13 maj 2019

ADRESA E PRANVERËS

Motrës i thash
në telefon
dërgoma adresën
e pranerës
dhe emalin

Në ënderr më erdhi
një zog i verdhë
një puthje
ma kish lënë në dritare

MË MUNGON VETËM
EDHE NJË VARG

Më mungon vetëm
edhe një varg
vetëm edhe një
fjalë
me aromë dashurie
pres t’i marr ngrykë
KUFIJTË e AJRIT

ZOGU

Zogu është
i vetmi planet
ku pikturon
ëndrra ime
ku çertifikata
e Lindjes ka kuptim

MURI I BERLINIT

Kur u rrënua Muri i Berlinit
çdo copë betoni
në duart e mija
u shndërrua në flutur

Arif Bozaxhi (1944) është shkrimtar dhe poet kosovar. U lind në Prishtinë dhe studioi gjuhë dhe letërsi turke në Universitetin e Prishtinës.

Nga viti 1973 deri më 1981 punoi në Prishtinë për gazetën në gjuhën turke Tan (Agimi), si dhe ishte kryeredaktor i revistës Çevren (Horizonti). Ai shkroi dhe botoi poezi për fëmijë dhe të rritur në gjuhën turke dhe shqipe.Vëllimi i tij më i njohur me vjersha është Ilkyaz Sürgünü (Pranverë e mërguar), Prishtinë 1982. Më 1993 emigroi në Gjermani dhe shumica prej shkrimeve të tij janë të përkthyera në gjuhën shqipe, gjermane, angleze dhe frënge. Është autor i 12 librave, fitues i shumë cmimeve vendore dhe ndërkombëtare për letërsi; poezitë e tij janë të prezantuara në 20 antologji të gjuhëve të ndryshme botërore. Ndërsa, në 1999 është prezantuar me poezi në antologjinë botërore në gjuhën angleze, në mesin e 250 poetëve botëror nga 68 shtete të ndryshme. Në vitin 2019 vepra “Këmbanat e Diellit” është botuar ne 5 gjuhë.