Idro Seferi: Nanat

Nana jeme i ka pas duart gjithmonë me vragë

Prej sapunit t’teshave

Edhe kazanit të hekurt kur s’kish gazeta

Me e kap për vegësh

Tu la e shpërla për pesë fëmijë

E reumën në trup

Një herë kur u pata kthy prej shkolle

I pata thënë nanë të ka vdek lëkura në këmbë

Nana ma qiti themren e Akilit

me ma pushtu merakun

Me buzëqeshje me tha qysh mundet me vdek lekura

Unë gjallë jam

Dhe vazhdojë me punë

si kurgjo hiҫ

Unë pata mësu në biologji

Se këmba ngelet pa yndur

edhe thahet

Nana sdeshti me ia pa kush lodhjen

As atëherë kur pat ra për toke

Ngritun ka qëndru

Para pushkëve që donin më hap varre

Kurrë ajo nuk ka thënë tung e ki

e boll ma

Një jetë të tanë

Tragët e saj gjikthkun

Me e lidh me zinxhir nuk ish dorëzu

Në jetë ka bajt rand

Ka ҫa dru

Ka pastru plagë

E në tryez kurrë skamja nuk iu ka pa

Në shërbim

Të burrit, të fmijëve, të lagjes e kushërive

të bukës e luleve në oborr

tu shtrydh vetën me qendru nanë

si tana nanat e mahallës tem

të qytetit

e tanë Kosovës

tu shpresu se nuk shohin gja të keqe në fëmijet e vet

edhe që amshohen në epitaf

para tyne

jo se dun me e dorzu kohën e vet

me u shtri gjan e gat një metër ndër tokë

me pushu bile nje herë

po kanë jetu veҫ me jetu na

për tana herët