Ismail Xhaferi: Shqipëri moj, ç’fat që ke

 

Shqipëri moj, ç’fat që ke,

Çdo pëllëmbë e kafene,

Ku del tymi i hashashit,

Dhe këndon grykë e kallashit!

 

Shqipëri, vend plot çudi,

Çdo shtëpi e një parti,

Zot, more i madhi zot,

Pa mitingje s’rrojmë dot!

 

S’duam ujë e s’duam drita.

S’duam  bukë e s’duam  grurë,

Zot, more i madhi zot,

Pa parti mos na lë kurrë!

 

Sipas kokës edhe festen,

Ndaj të themi të vërtetën,

Pa këta plotikanë,

Nuk e duam fare jetën.

 

Shqipëri, moj Shqipëri,

Vend i vetëm pa ushtri!

Eh, sa keq ndihet flamuri

Tani s’kemi as pushkë druri.

 

Plot  gjyqtarë e prokurorë,

Plot  doktorë e profesorë,

Prej qytetit e katundit,

Po sërish ne prap të fundit.

 

Plot gjyqtarë e prokurora,

Sa banditë, aq edhe horra,

Nuk ka gjyqe, por pazar,

Rroftë drejtësi e vrarë!

 

Ne të parët në nënshtrim,

Më të çuditshmit e globit,

Nuk ka mbetur më njeri,

Pa u shpallur “Nderi i Kombit”!

 

Nuk ka gjoks pa dekorata,

Për të gjithë ndrin ylli i fatit,

Nuk mbeti asnjë fshatar,

Pa u shpallur “Nderi i fshatit”!

 

Klubet plot me të papunë,

Ku rakia derdhet lumë,

Koha kurrë s’mund t’ju teprojë,

Se zënë gjithë botën në gojë.

 

Lëviz gjuha nëpër dhëmbë,

Nuk lamë hoxhë pa i bërë këngë

Që nga Shkodra gjer në Vlorë,

Janë vetshpallur mjaft shenjtorë.

 

Shumë parti e shumë shoqata,

Që i  kanë duart të gjata,

I shërbejnë vetëm lekut,

Dhe flasin kodra pas bregut.

 

Dhe të huajt që na vijnë,

I shikojmë si perëndinë,

Vetëm në Facebook të gjithë,

Japin jetën për lirinë.

 

Në Facebook, çdo ditë e natë,

Qindra njerëz grinë sallatë,

Mbushur Facebook me lule,

Tava, pilaf e fasule.

 

Shqipëri me male pyje,

Me plot 140 yje,

Demokratë e socialistë.

Që zgjedh populli në listë.

 

Ca pushtet, ca opozitë,

Yje që nuk bëjnë dritë,

Ca të rinj e ca flokëbore,

Që i thonë këmbës dorë.

 

Ja pra, nuk ka shumë sekrete,

Pse flet populli me vete…

Populli që sallat mbush,

Flet. por s’e dëgjon askush.