Sulejman Mato: Kanë ndodhur shumë gjëra

 

Disa kanë vdekur

të tjerë kanë ikur,

disa kanë ecur,

të tjerë kanë dremitur.

disa kanë rënë,

të tjerë janë ngjitur,

disa kanë mbetur

me sy të habitur.

Dhe e gjithë kjo ka ndodhur

krejt  papritur.

Dikush është bërë president,

një tjetër shkrimtar,

dikush është bërë disident,

një tjetër tradhtar.

dikush është bërë deputet,

një tjetër kamarier,

njëzet gazeta gënjejnë çdo ditë,

njëzet të tjera vjellin vrer.

Kanë ndodhur shumë gjëra,

që s’i kuptojmë as unë as ti.

Jeta është bërë tjetër jetë,

njeriu tjetër njeri.

×   ×   ×

Na e vodhën demokracinë politikanët dhe karrieristët

E futën nëpër vetura,

e ngjitën nëpër podiume,

e përplasën nëpër salla

plot dritë diplomatike.

Tani s’na mbetet gjë tjetër, veç të vajtojmë për ty,

demokracia ime…

×   ×   ×

Na gënjyen të gjithëve dhe na lanë.

Sa filluan shtërngatat e shirave

ikën një nga një,

pa kuptuar.

Unë mbeta i vetëm

me iluzione në duar.

×   ×   ×

Heshtim të dy

shikohemi në sy.

Si në kohën e kolerës

bëjmë dashuri.

×   ×   ×

Këtu dhe nënat janë mësuar me vdekjet

Bisedojnë për të vdekurit

si për gjëra të zakonshme

I përcjellin për në tokën e ftohtë

me qetësi dhe indiferencë.

Dhe vdekja ecën  në kortezh, paralel  me ne,

kokëulur,  midis të gjallëve.

Tokë diellore

Sa bukur është të jetosh në Shqipëri!

Aty ku në vend të zarzavateve

hanë gazeta me politikë.

Të jetosh në Shqipëri

me hajdutë dhe politikanë,

me poetë dhe matrapazë,

trutharë

dhe liberalë…

Të përgjosh anijet që vijnë nga brigjet e huaja,

t’i kthesh sytë diellit në lulishten “Rinia”

Sa bukur qenka të jetosh në Shqipëri!

Me policë dhe poetë,

të burgosur politikë

dhe studentë

me komunistë dhe agjentë,

me ideologë dhe disidentë…

E megjithatë

diçka e keqe ikën  përgjithmonë

dhe diçka e bukur vjen…

Si lulet e prillit

Toka e dashur lëviz, lëviz,

si qenie e gjallë drejt perëndimit.

Populli

Populli është memec.

Populli nuk i njeh ligjet.

Më mirë  të flasin oratorët

Ata që përdorin fjalë të bukura

ata që nxitojnë të dalin të parët në podiume,

ata që bëjnë zhurmë më tepër se ena e zbrazët

kur rrokulliset tatëpjetë.

Ata që bëjnë prova para pasqyrës, për të shqiptuar sa më bukur fjalët:

” O populli im!” dhe “O Demokraci”!

Ata që s’kanë asgjë të përbashkët me heshtjen dhe fisnikërinë popullore,

me popullin që ” nuk i njihka mirë  ligjet”.

as kthesat e shpejta në çastet historike,

me popullin, i cili  s’nxiton të ngjitet në presidiume

të mburret e të thotë: “Unë jam populli!

Unë jam uragani që përfshij gjethet e vjeshtrave të mia,

Unë jam thundra që shtyp çdo krimb

që ngrihet e flet në emrin tim”.