Odise Kote: Fajin nuk e ka ATDHEU…

 

 

 

Fajin që kam ikur nuk e ka Atdheu,

Kur gjithçka shkonte keq, befas gjeta një ëndërr,

Endërr për gjërat që s’i kam ditur kurrē,

Çdo natë shihja shtëpinë si gurët thërmoheshin.

 

 

Fajin që kam ikur nuk e ka Atdheu,

Tek shtēpia anës lumit, mbi pemët e dijes,

Qëndronte ekuilibri i diellit, tavolina e punës,

Dhe simptoma shterruese e zbulimit të thellësisë.

 

 

Fajin që kam ikur nuk e ka Atdheu,

Kishte kohê që më interesonin trishtimet,

Brengat e rënda në sytē e tjetrit,

gjërat e pambrojtura,

Se miq të mirë kisha humbur, e netë të errëta.

 

 

Fajin që kam ikur nuk e ka Atdheu,

ndonëse atje larg e di, të çojnë për tē vdekur.