Luljeta Lleshanaku: DËBORA E PËRVITSHME

Në këtë qytezë

dëbora e përvitshme,

e mbështetur mbi drurët e rrallë e të vetmuar,

nuk sjell asgjë të re.

Ajo nuk është as më pak e as më shumë

se ecejaket e zakonshme të veteranit

mbështetur mbi patericën e tij të drunjtë.

E njëjta histori lufte

e treguar me qindra herë,

e njëjta markë cigaresh që i zgjatet miqësisht

dhe po të njëjtët sy që e përcjellin,

të errët e dembelë,

atë dhe goditjen e thatë ritmike

derisa silueta e tij të zhduket

midis hijeve të nënshtruara të çative

dhe pikëlimit të tyre

tmerrësisht të ngadaltë…