Nertila Meta: Boshti pranveror!

Dhe ndalet era në supet e tua…

Kjo pranverë qenka kaq tekanjoze

humb shikimin në njeriun që dua

një diell, miliona horizonte…

 

Ashtu siç vijnë shkojnë motet

marrin stinët dhe streset me vete

shpirtit tënd nuk ja njoha dot kodet

Por dritë-hijet e një copë jete…

 

Kaq e thjeshtë është të shprehesh

se vullkani pa llavë nuk gjen terren

kaq e vështirë qenka të zhvishesh

nga kotësia që shpirtin ta bren…

 

Kjo krenaria jote që nuk u ul në tokë

po përpëlitet si nëpër erë

nuk e di a e kuptoi dot

se vetminë e bëri vrer…

 

Shërohu, nga mistikja e shpirtit tënd…

Dhe për mua krijo një vend

që të kuptojmë ekuacionin

pranvera dhe ne, ku përfundonim?!

Maj 2023.