Loja e rrezikshme e shtypjes së Ali Khameneit
Regjimi iranian ka intensifikuar ekzekutimet dhe luftë në një mënyrë iracionale. Siç raportohet nga media shtetërore, pothuajse çdo ditë ne dëshmojmë ekzekutimin e të burgosurve të ndryshëm politikë, rebelët e arrestuar në periudha të ndryshme dhe të arrestuar të tjerë.
Jashtë vendit, regjimi, përmes Forcat prokure të tij, ka nisur raketa dhe drone në anijet dhe bazat tregtare amerikane në Lindjen e Mesme. Ndjekja e një politike të tillë është si të ecësh në buzë të një shpate të mprehtë.
Ekzekutimi i protestuesve dhe të burgosurve politikë mund të përkeqësojë situatën kaotike brenda vendit dhe potencialisht të çojë në një kryengritje. Ngrohja jashtë vendit gjithashtu tërheq vëmendjen ndaj terrorizmit të regjimit dhe rrit mundësinë e një sulmi ushtarak.
Duke marrë parasysh këto çështje, shtrohet pyetja, pse regjimi intensifikon ekzekutimet dhe në të njëjtën kohë nxisin konfliktet rajonale dhe ndërkombëtare? A ka humbur udhëheqësi i tij suprem, Ali Khamenei, fuqia për të marrë vendime dhe i nënshtrohet çmendurisë së pashërueshme që shpesh prek përfundimisht diktatorët, apo ka ndonjë motiv tjetër pas veprimeve të tij?
Përgjigja e saktë qëndron në urgjencën dhe problemin me të cilin përballen Khamenei dhe drejtuesit e qeverisë së tij. Ata e kuptojnë rrezikun e një kryengritjeje në horizontin e situatës shpërthyese të Iranit.
Ata dëgjojnë britmën e jashtëzakonshme të njerëzve. Për ta, kriza e rrëzimit të mundshëm është më e rëndë se sfidat e tjera. Për t’i shpëtuar pasojave, ata janë drejtuar në eksportimin e krizës jashtë kufijve të Iranit. Me fjalë të tjera, ata kanë zgjedhur një fat të keq për të shmangur një fat më të keq.
Deri më tani, as rritja e ekzekutimeve dhe as shtypja nuk kanë qenë në gjendje të frikësojnë shoqërinë shpërthyese të Iranit, dhe as nuk ka bërë lufta jashtë kufijve të Iranit nuk e zvogëloi problemin e regjimit të shkaktuar nga sjellja e keqe dhe shtypja. Por edhe urrejtja e shoqërisë ndaj ekzekutimeve ka intensifikuar kundërshtimin ndaj qeverisë.