Cikël poetik nga Jorida Satka

 

 

Harrova të fle

 

Harrova të fle, nuk më la mallkimi.

Gjithë bota u tall me mua.

Edhe pse ushqehem me eshtrat e saj,

ajo çlodhet me mëkatet e mia.

 

Orakull

 

Nënē

Memoria po zbehet.

Urat po shemben në frymëmarrje.

Nëna rrethon kokën me duar

dhe shtron lumenjtë e lotit.

Aeroportet, stacionet oshëtijnë zbrazëti.

Toka merr rrënjët me vete.

Mitra po thahet në mjerim.

Nënë…

 

Statujë e errët

 

Ti do që të kthehesh në statujë.

Dëshiron të bëhesh profete e dashurive.

Do që të jesh hyjnore.

Do që të jesh e dashura e të gjithëve.

Përbindësh i përdhunuar deri në kockë.

Ti dëshiron të  bëhesh piktura më e çmuar në muret e Izraelit,

ku  meshkujt mbështesin kokat e çmendura.

Netëve do jesh shtëpi me drita të kuqe ushtarësh.

Do jesh hyjnore.

Ku unë do ju shfrytëzoj  të gjithave,

duke ju shkruar

poezi biblike

dhe duke pirë duhan do ju shoh si lëpini lëvozhgën e trupit tuaj.

Unë do jem ferri juaj më i dashur.

 

Prill…

 

Prill…

Ftohtë, shi…

Quhet pranverë, por e egër.

Kohë e uritur që s’të ngop.

Në sofër shtroj një pjatë “ego”.

Ajo më ha e unë e përtyp.

Ego, vakt i së martës.

Të ushqesh karakterin, se duan ta shesin lirë.

Më mirë ego,

se të ushqehesh me delir.