Matilda Haska: Akti i fundit i dashurisë së humbur…

… të pata thënë që nuk kisha më kohë të prisja…

Pata frike ta thoja më parë, frikë për të ardhmen, për të ardhmen e një destinacioni pa emër…

E plaka shpirtin nga pritje e gjatë…

Të gjithë e dinin këtë edhe shpresa kishte hequr dorë nga iluzionet e tua dhe të miat…

Kur u nisa nuk mora asgjë… As moralin tim të përdhosur nga mëshira ime…

I groposa kujtimet dhe nisa të ndërtoja një kështjellë me Themele të Forta …

Më beso, nuk munda t’i flas kohës, ajo më braktisi në momentin më të bukur ose kështu e mendoja unë…Nuk isha më në gjendje të kuptoja të mirën nga e keqja dhe dëshirën nga mëshira.

U lodha shumë…

Ndaj vendosa të arratisem. Të iki pa u menduar gjatë, ndoshta ikja ime do pagëzohet me një emër…

Mos më paragjykoni, ky ishte akti i fundit i dashurisë së humbur…

E ndjeva tek flladi, nuk më përkëdhelte më flokët e shpupuritura, as shiu i asaj nate nuk mi puthi me buzët e thara…

Po me pyet “A qava”??

Heee…

Sigurisht, që qava, madje qava shumë…

Kopshti i kujtimeve u ujit, por jo se humba diçka, por se fitova Lirinë…