Luan Rama: Një burrë i vogël me nënën e tij…
Një burrë i vogël me nënën e tij… Disa muaj më parë në Tiranë nëna, në shtrat, më shikonte me sy të humbur dhe unë e pyeta: – Pse më shikon?… Dhe ajo mu përgjigj: – Të dua!… Dhe unë i putha duart, gishtërinjtë!… Një shi i nxehtë më ra në shpirt dhe më lagu gjer në kockë!…
(Un petit homme avec sa mère…Il y a quelques mois , à Tirana, ma mère au lit me regardait dans les yeux avec un regard perdu et je lui ai demandé: – Pourquoi tu me regardes? Elle m’a répondu: – Je t’aime!… et moi je lui ai embrassé les mains, les doigts… Une pluie brûlante est tombée dans mon âme et m’a trempé jusqu’à l’os!…)
Nëna ime përgjumet me sytë në fëmijërinë e saj
ngatërron ditët, muajt, vitet,
por jo fëmijërinë, as karafilët
dhe borzilokun në poçet e dritares nuk i harron,
aromë borziloku është ende trupi i saj,
ajo më flet për shtëpinë e vjetër mbetur tej kufirit
që nuk e shkeli më,
dhe që gjithnjë e shikon në ëndërr, sikur shkon,
duke kapërcyer Qafën e Botës,
duke ecur këmbëzbathur
mbi livadhet e gjelbërt, ashtu siç i la,
më kërkon ujë dhe cigaren e saj të përjetshme,
ndërkohë që hiri mbi gishtërinj i bije
si vitet që shkuan,
nëna ime flë syhapur,
flet me fotografinë time përballë
varur në murin e kohës pa fund,
bën dialog dhe më thotë se jam vonuar,
ka brymë e mjegull në sytë e saj,
më flet për rininë e saj dhe dashurinë
për fustanet «dekolté» dhe dansin
pastaj… pastaj, për ditën e ftohtë
kur më lindi në shtëpi,
nëna ime ka shkuar të takojë fëmijërinë e saj
me gërshetin lidhur me manxuranë…
shkon… me hapat mbi ujë… shket gjithnjë…
për të lënë pas njëmijë diej që djegin e përvëlojnë…
8 mars 2016
Ma mère s’endort dans l’image de son enfance
elle mélange les jours, les mois, les années,
mais pas son enfance, ni les œillets,
ni le basilic aux fenêtres qu’elle n’oublie pas
son corps aussi à l’odeur du basilic
elle me parle de la vieille maison restée au-delà de la frontière
où elle n’a jamais remis les pieds,
elle la voit toujours dans ses rêves
comme si elle allait franchissait encore Qafa e Botës
marchant nus pieds dans les prairies vertes
comme lorsque qu’elle les a laissées
elle me demande de l’eau et son éternelle cigarette
alors que la cendre lui tombe des doigts
comme les années qui ont passé
ma mère dort les yeux ouverts
elle parle avec ma photo en face d’elle
accrochée au mur du temps sans fin
elle dialogue et me dit, pourquoi es-tu en retard
dans ses yeux il y a de la brume et du brouillard
elle me parle de sa robe décolletée et de la danse
puis… après, de ce jour froid de janvier
quand elle m’a accouché à la maison.
Ma mère est partie rencontrer son enfance
avec sa tresse embellie à une fleur de marjolaine
elle s’en va… marchant sur l’eau… elle glisse toujours
pour laisser derrière elle mille soleils
qui me brûlent ardemment.