Poezi nga Shefik Arifi

ÇOHU, MOJ NËNË! 

Çou moj nënë se të kanë ardhë fëmija,
Ngrihu e na thuaj ndonjë fjalë,
Plot me njerëz është mbushur shtëpia,
Zemra jashtë po kërkon të dalë.

Malli për ty nënë më ka mbytur,
Çou e shtrenjta ime se të ka ardhur djali,
Dashuria për ty kurrë s’është venitur,
Çou të më shuhet malli !

NDROJTJEN TEK UNË E THEVE 

Më erdhe në heshtje,më erdhe,
Heshtjen tënde përbrenda ndjeva.
Ca ngjyra ylberi tek unë i derdhe,
Dhe mbrapsht nga ti asgjë nuk ktheva.

Më erdhe në heshtje,më erdhe,
Si zog i ndrojtur kur vjen në strehim.
Dhe ndrojtjen pak e nga pak e theve,
Si qelq e theve te trupi im.

KOHË UDHËKRYQESH 

Dhe zëri im, si tel këputet,
Me askënd nuk del të matet.
Një udhëkryq këtu më zhduket,
Më tej një tjetër nis e shfaqet.

Era më lidh me gërshetat e saj,
Në udhëkryqet e botës më hodhi.
A thua ka qenë bota shtatzanë?
Që kaq shumë udhëkryqe polli.

Dhe zëri im si tel këputet,
Me askënd nuk del të matet.
Një udhëkryq këtu me zhduket,
Më tej një tjetër nis të shfaqet.

MË LER, O DET! 

S’erdha si det, kur vjen në breg,
Se deti prap në bazë kthehet.
Malli për ty bjonde më djeg,
Si puthje, malli le të shprehet.

Më ler o det, më ler, të shprehem,
S’t’i dua valët, sot s’t’i dua.
Nga puthjet sot më ler të dehem,
Se puthjet janë si valë për mua.

Dhe bjondja si një varg i lirë,
Si metaforë rri për mua.
Më ler o det, më ler më mirë,
Ti shprehem bjondes, sa e dua.

NGJYRAT E VENDLINDJES 

Për pigmente s’kam nevojë,
T’i marr me vete në xhep.
Fshati im dhe të ndryshojë,
E ruan ngjyrën e vet.

Se vendlindja s’është erë,
Po është si shpërthim i prillit.
Te vendlindja kemi ndjerë,
Gjithnjë ngjyrën e fillimit.

Pigmentet, s’kanë ç’na duhen,
Për t‘i dhënë fshatit ngjyrë.
Ngjyrat e vëndlindjes ruhen,
Si tek deti dhe më mirë!

Se vendlindja s’është erë,
Po është si shpërthim i prillit.
Tek vendlindja kemi ndjerë,
Gjithnjë ngjyrën e fillimit.

DO TË DALË ZEMRA TË TË PRESË 

Nëse fjalën lashë në mes,
S’do të thotë që une s’të dua.
Dhe po s’dola të të pres,
Do të dalë zemra për mua.

Ne s’i thamë fjalët të gjitha,
Ca gjëra dhe nënkuptohen.
Dhe nëse s’do mjaftojë dita,
Te zemra do sistemohen.

Nëse fjalën lashë në mes,
S’do të thotë që une s’të dua.
Dhe po s’dola të të pres,
Do të dalë zemra për mua.

KROJET E DASHURISË

Të kam thënë, e dashura ime,
Dhe sot ta them më mirë.
Nëpër kroje, nëpër kroje dashurie,
Nuk lëviz asnjë grimë.

Asnjëherë s’të kam kërkuar dalje,
Të dilja prap prej shpirti tënd.
S’e mendoja puthjen që më falje,
Puthja dashurinë nuk e tremb.

Të kam thënë e dashura ime,
Edhe sot ta them më mirë.
Nga krojet e dashurisë nuk iki,
Nuk do iki asnjë grimë.

U THASHË VALËVE : -LAMTUMIRË !

Po ecje me hap të shpejtë,
Era flokët t’i trazoi.
Tek sa trupin mbaje drejt,
Zemra rrahjet prap m’i shtoi.

Mbeta në minura, mbeta,
Në breg të detit i shtrirë.
Kur me sy ty të gjeta,
U thashë valëve : – Lamtumirë !

BRENDA NË VJERSHË 

Dritën e fika mbrëmë vonë,
E fika pas vargut të fundit.
Në thanë iku, le të thonë,
Për të mirën e katundit.

Nesër mund të mos bëj gjumë,
Edhe mund, s’është çudi.
Të bëj dhe një varg më shumë,
Mendja prapë atje më ri.

Dritën e fika mbrëmë vonë,
E fika se prapë do ta ndez.
Në thanë iku, le të thonë,
Të mbetem brenda në vjershë.

AROMË SHTËPIE 

Me vete kisha marë një trëndafil,
Që mbante akoma aromë shtëpie,
Pranë meje u ulë aqë afër një yll,
Dhe aromë vendlindje vjen e më bie.

Atë ditë mes aromave gjithë ditën,
Nga fshati në qytet sa u ktheva.
Dhe aromat nga unë nuk iken,
Sa u bënë tokë me gjakun në vena.