Cikël poetik nga Mimoza Pulaj

 

 

Poezia

 

Nga shpirti del.

Parfumon dritë.

Me rrudha njerëzore

përmasë agimi, jep.

Rrëqethje ajri

në gjëmim.

E të gjitha vdekjet vdes.

Se ti e prek

emrin

e frymës tënde merr.

Si një flaut.

 

Moment

 

Të vizatuar në ajër

fluturonin

numrat çift. Si ëngjëj.

Ndërsa gjeja fjalët

që nuk munda

kurrë të t’i thoja

numrat tek

më përqeshnin

nga bregu tjeter.

Përtej errësirës

kërkonte të shihte hëna.

Të agonte priste

një muzg dite…

Me një të qeshur idiote.

 

Jeta

 

Me gëzim realja gjëllin.

Në provë ekuacionesh.

Por vuajtja, mure ndarës nuk ka.

Në atë pikë

ku vdekja të sheh

asgjë s’mund të bësh.

Bashkohu me të, zemër e bekuar!

Në se do të jesh e lirë.

Sferë me rreze planetare: dashuria.

Ajo flet. Ti je.