Viron Kona: Qyqja hileqare

 

Fabul

 

E lëshoi vezën te një fole shqiponje,

dhe u largua vjedhurazi si përherë.

“Ja hodha shqiponjës, tha me vete,

fëmijën tim nga veza ajo ta nxjerrë”!

 

Shqiponja e ngrohu vezën e qyqes,

e nxori kopilin në jetë dhe  e mësoi,

sesi të gjuante dhe të gjente ushqim,

sesi të mbrohej, sesi të mbijetoi.

 

Zogu i qyqes u rrit me krahë të fortë,

u bë guximtar si “vëllezërit” e vetë,

i fuqishëm si “nëna” shqiponjë,

sa  shihte gjahun i sulej shigjetë.

 

Një ditë ndihej shumë i uritur,

gjahu s`i kishte vajtur mbarë,

andej – këndej duke u vërtitur,

dëgjoi ca klithma si në të qarë.

 

Ishte një zog i plagosur në  një lis,

dukej që s`mundej  të fluturonte,

kuk-ku, kuk-ku, klithte pa reshtur,

e kish zënë halli dhe po vajtonte.

 

E gjeta ushqimin tha “kopili” i uritur,

dhe iu sul viktimës, shpejt e copëtoi,

pastaj e gëlltiti me uri dhe i babëzitur,

i ngopu e i kënaqur te çerdhja fluturoi.

 

S`e mori vesh kurrë  zogu “kopil”,

se qyqen, nënën e tij kish gëlltitur.

S`arriti ta  mësonte nëna qyqe,

se grabitqari ish biri i braktisur!

 

Ndonëse hilja i del keq  e më keq,

qyqja s`heq dorë nga zakoni tinëzar,

lëshon vezët herë këtu, herë atje,

kuk-ku, kuk-ku i shkon jeta duke qarë.

…………..

1). Qyqja është zog shtegtar i pyjeve, me pendë ngjyrë hiri në të zezë, me sqep të përkulur e me këmbë të shkurtra, që “klith” përvajshëm kuk-ku, kuk-ku. Nuk bën fole, por i lëshon vezët në çerdhet e  zogjve të tjerë.