Eugenio Montale vjen në shqip nga Mimoza Pulaj

Xenia II

Ho sceso, dandoti il braccio, almeno milioni di scale
e ora che non ci sei è il vuoto ad ogni gradino.
Anche così è stato breve il nostro viaggio.
Il mio dura tuttora, né più mi occorrono
le coincidenze, le prenotazioni,
le trappole, gli scorni di chi crede
che la realtà sia quella che si vede.

Ho sceso milioni di scale dandoti il braccio
non già perché con quattr’occhi forse si vede di più.
Con te le ho scese perché sapevo che di noi due
le sole vere pupille, sebbene tanto offuscate,
erano le tue.

Xenia II

Kam zbritur, duke të zgjatur krahun, të paktën miliona shkallë
e tashmë që nuk je çdo shkallëz është një hon.
Megjithatë udhëtimi ynë i gjatë së bashku ishte i shkurtër.
Imi zgjat ende, e as me duhen më detyrat e përditshme,
rastësite, datat e fiksuara,
kurthet, zhgënjimet e kujt beson
që realiteti të jetë vetëm ai që shihet.