Cikël poetik nga Neviana SHEHI

 

 

MAGJIA E DHJETORIT

 

 

Duke shtrydhur pikat e para

të gjoksit të reve

dimri njoftoi me zë të rëndë

për ardhjen e tij

tokë e tharë

erëra grindavece

që s’dinë se ç’duan

dhe përse ulërinë.

 

Të errët qiejt dhe të ftohtë

avioni i fundit që porsa e përshkoi

u zhduk menjëherë

duke vizatuar mbi të

një fashë të bardhë tymrash

të ngjashme me shallin tim

të porsa blerë.

 

Që nga dita e djeshme

mbi trupin tim është shtuar

edhe një pallto e rëndë dimri

dhe disa palë këpucë të tjera udhëtimesh.

 

Kujt duhet t’ia nis më parë

urimet e dhjetorit

pemëve në oborr

apo kujtimeve të strukur të verës

ty  apo vetes

ta mendoj një herë

do kemi kohë boll.

 

Tashmë netëve të gjata

do më duhet të dëgjoj

uverturat e erërave

ankesat e pafundme të gjyshit

për therjen e kockave

këshillat e mamasë

për të mos hequr trikon

bisedat monotone të miqve

për dy vargjet përmbyllës të poezive

dhe simfonitë në katër kohë të shiut.

 

Këto po më pëlqejnë

sinqerisht ju them

ky shi është

një lavatriçe e stërmadhe e botës

për të hyre me rroba të pastra

në magjinë e dhjetorit…

 

 

 

STACIONET E MALLIT

 

 

Çdo natë udhëtoj

instinktivisht mbi trupin e shqetësuar

të botës sime të munguar.

 

I hipi një vagoni prej ere

që qëndron në këmbët e mia dhe

marr udhët e gjata drejt misterit.

 

Në portat e mallit takohem me motrën

ajo rri gjithmonë e veshur

me rroba të bardha

ka vetëm një karfice prej reje mbi flokë

dhe mezi pret të më përqafojë

nuk është mplakur fare

vetëm se ka harruar

gjuhën e mbitokës tashmë.

 

Flet një gjuhë të çuditshme nëntokësore

me theksime të buta të U-së

dhe bashkëtingëllores M

është bashkëtingëllorja më e theksuar këtu

bashkëtingëllorja e mallit.

 

Në momentin që sytë tanë takohen

krijohet një hark elektrik i papritur

dhe bëhet një dritë e çuditshme

si blicat e fotografëve të dikurshëm.

 

Ne nuk flasim

sepse në parajsë nuk lejohen zhurmat

vetëm ndjekim lëvizjet e dritave

në sytë tanë

pa zhurma pa fjalë.

 

Loja e dritave ka qenë dhe është

alfabeti ynë i panjohur nga të tjerë

ndërsa flasim në heshtje

dalloj të vizatuara

diku në sfond

kohët tona të fëmijërisë

të gjitha të mbështjella

nga një vel pafajësie

si fytyra e tejdukshme

e motrës sime.

 

Eh motër

tashmë që më vjen

për të qarë

po vjen dhe rojtari

motrës i duhet të rihyrë

brenda vetes së saj

ndërsa unë

brenda një vagoni prej ere

 

Eh

sa shpejt ndalon ky tren

në stacionet e mia të mallit…

 

 

 

 

I DASHURI IM PREJ FLLADESH

 

 

Mbasi trokiti disa herë lehtë

me gishtat e një reje

ai s’priti që t’ia hapë dikush derën

dhe ta ftojë për të hyrë

por hyri vetë

serioz dhe i pafjalë si gjithmonë

me ca jehona bubullimash

të ardhshme brenda vetes

dhe me zemërata të pa shkak shirash

ndonëse unë kisha disa orë që e prisja

në shtegun e pyllit

ai ju shmang vështrimit tim.

 

Kështu ka bërë e bën saherë

sa herë hyn brenda nesh.

 

Megjithatë

ky nuk është një shkak për t’ju zemëruar

dhe mbajtur mëri atij

përkundrazi

ky mund të jetë një nga shkaqet që

unë e dashuroj atë pafajësish.

 

Ndonjëherë

ai më kujton fytyrën e një burri

joshës

ndonjëherë

fytyrën e një dashurie të ëndërrt

që të ka mbajtur

dhe vazhdon të të mbaje peng

dhe kur zgjohesh

s’ka gjë se ka flokë të thinjura

si çdo fund viti dhe

të hedh pa ndjerë asnjë keqardhje bubullima

dhe shira zulmëmëdhenj përmbi trup.

 

Ai është i bukur

tërheqës dhe joshës

si gjithë burrat hijerëndë dhe fjalë pak.

 

Thonë se fjalëpakët

kanë kaq shumë siguri ne vetvete

dhe dinë të të joshin kaq lehtë

 

Kam parë miliona gjethe

në pemëtoren këtu pranë

që shkëputeshin me dëshirë

nga degët mëma të pemëve

vetëm për t’i bërë qejfin

dhe për të mbetur përjetësisht

në vështrimet e tij.

 

Ai s’di të flasë

s’di të ledhatojë

vetëm tund kokën e tij bubullitëse

duke ju çuar mesazhe

qiejve të rëndë vjeshtore.

 

Dhe prapë është i hijshëm

Serioz dhe çapkën njëherësh

mbasi ndjek sfilatën e fundit nudo

të pemëve të vjeshtës së vonë

vjen të takohet dhe me mua

Sepse ai është muaj i ardhjes sime në jetë

muaji që më bën të harrohem

me orë të tëra para pasqyrave

dhe ëndrrave të mia të bardha.

 

Në rininë time të hershme

më pëlqente të vrapoja dhe ta prekja

çdo grimcë të ajrit të tij me buzët e mia

si çdo vajzë e dashuruar.

 

Dhe këtë po vazhdoj të bëj sot

e shndërruar në adrenalinë që vrapon

po ngutem të takohem më të

i dashuri im prej flladesh

dhe ëndrrash të gjelbra vajzërore

që nuk rrëzohen asnjëherë

përkundrazi…

 

 

 

 

ZOGJTË GRI TË MËRZISË

 

 

Më qëlloi ta gdhij natën në një hotel të vogël

pranë një aeroporti

dhe s’fjeta.

 

Ngriheshin e uleshin avionët

me zhurma të forta

ndërsa mbi vështrimet e mia qielli po mbyllej

më kish ikur gjumi ndaj në një çast të tillë

njeriu s’mund të bëjë asgjë tjetër

përveç të pikturojë në heshtje konturet

e brishta të një malli të largët

mallin për ty…

 

Sa orë kishin kaluar që isha ndarë prej teje

katër apo pesë

s’e di

s’e di.

 

Unë di vetëm të llogaris orët e pritjes

dhe zogjtë e mërzisë që vijnë mbas tyre

në shpirt.

 

Nuk e kisha ditur që të kisha dashur aq shumë

dhe që çdo orë ndarje me ty

do të merrte përmasat e një viti

as që sekondat e këtij malli do më

ktheheshin në zogj të zinj

si korbi i Martin Camajt.

 

Më mjaftoi vetëm një natë pa gjumë

që të kuptoj se sa shumë që të kam dashur

dhe sa të dua akoma

dhe më shumë akoma

që dashuri të tilla të hyjnë me forcë nën lëkurë

duke zëvendësuar kështu edhe gjakun e jetës.

 

Sidoqoftë

mua më duhet të falënderoj zhurmat

e forta të avionëve që ulen e ngrihen

për çdo çast nga aeroporti

dhe imazhin tënd që më ndjek në çdo çast.

 

Nesër kur të kthehem sërish pranë teje

jam e sigurt që do të ndodhë

përsëri shndërrimi i madh

orët do të kthehen në përqafime

dhe zogjtë gri të mërzisë në pëllumba të bardhë.

 

Mbrëmë unë kam kuptuar

se sa shumë që të dua

dhe nuk më gënjyen shqisat.

 

Mbrëmë më qëlloi të gdhij natën

në një hotel

pranë aeroporti dhe kuptova

se sa mall të fal dashuria…