Ilirian Zhupa: IKJA E DHERAVE

Ikin zogjtë çdo vjeshtë mes qiejve të tunxhtë,

Me gjethet e zverdhura, mes shtjellës së erërave;

Ikin ujërat me avujt e shirat e plumbtë,

Po mua më tremb ikja e dherave.

Ikin njerëzit mbas brigjeve në një udhë të trishtë,

Mbetet prapa pritja e ngjethtë –ankth e pezm;

Ikin gurët e varreve në një pllajë të rrëpirtë,

E mua prapë ikja e dherave më tremb.

Ikin shpirtrat e sytë, ikën dielli dhe hëna,

Ikin nata dhe dita, ikën vdekja dhe jeta;

S’ikin nga jashtë siç pandehim, ikin nga brenda,

S’ikin me shpendët dhe njerëzit, ikin me dherat.

E mua më tremb ikja e dherave gjithmonë,

Jo ikja e zogjve, e gjetheve, e ujërave, planeteve.

Ikja e dherave është ikja e gjakut dhe shpirtit tonë

Të brishtë. Prej skeleteve…/albspirit.com