Odise Kote: PEMË E DJEGUR RRUFEJE…

Pemë e mbetur trung, djegur rrufeje,

me plagë të gjakosura, të paepshme,

tharë, hirnosur, zezuar hobeve.

Harresa nuk të vuri dot poshtë para kohe, ngase e tërhoqi zhakthi trupin tënd,

mu si një fjollë të vetmuar mjegulle …

Pemë e mbetur cung, djegur rrufeje,

me ndriçime vetëtimash nëpër deje,

frikësuar më shumë se unë,

pa ëndërra, pa këngë, pa lëng,

me brengën që s’çel dot gjethe,

me trishtimet – zgavra, plagë foleje …

Pemë me sy të mëdhenj, bërë agull,

si të jetë lodhur limfa e cokatur,

qē klith në trup e krat,

mbi sytha bisqesh a xixa zjarr,

cytyr shpërthimesh përqark,

përvëluar në pamund, gjakim çmendurak.

Mos e qortoni pemën djegur rrufeje,

qëndrestare të paepur beteje,

luftoi si askush, e tërbuar, e vetme

me fatin e vet zemërak!

Ai trung – cung, djegur rrufeje,

pret të fryjë era e mbarë,

të ikë pa kthim, si një varkë,

të ikë larg, kush e di se ku?

Larg …