Odise Kote: STUHIA

Furia prej ere, prej mjegulle dhe brengash lakuriqe,

të ndjek pas, si një vallëzim i çmendur vdekjeje.

Ajo të shkul e të degdis tutje,

pa të lēnë kohē të dalësh prej dritareve të padukshme.

Ti ikën vjedhtas e ndryshon papushim kahje,

por ajo ngjitet pas teje kërcënuese,

nëpër gjunjët e drobitur,

gjersa rrëzohesh i lodhur në tundim e ngasje,

pak para mbërritjes së agut.

Sepse atë kohë ke vendosur të dalēsh prej saj,

për të mos qēnë kurrë i njëjti,

i përgjumuri,

teksa ndryshimi ka rrëmbyer

shpejtësinë e ciklonit…