Një ngjarje-dy poezi, Agim Vinca përballë Sulejman Matos

Agim Vinca: Rënia e Enver Hoxhës

Më 20 shkurt 1991

Në sheshin SKËNDERBEJ në Tiranë

Ra Enver Hoxha

E pranoj: për ne këtij kufirit

nuk qe e lehtë kjo rënie

Qe si një gjëmim gjëme

Tërë jetën kërkonin nga ne që ta shanim

Ata që na quajtën SHIFTARË

Tërë jetën kërkonin nga ne që ta mohonim

Ata që na mohonin

Tërë jetën kërkonin nga ne që ta pështynim

Ata që na pështynin

Pë emrin e tij shkohej në burg

për një këngë, për një vjershë

a veç për dy gërma:

Eh, or tunjatjeta!

Tërë jetën në kërkonin që ne ta shanim

Ata që prapë na shajnë

E ne e donim si për inat!

Nuk më erdhi mirë

nuk më erdhi mirë

ajo pamje në rrugët e Tiranës

në ekranin e TV Beogradit

(TVP-në na e ndaluan

Ata që na ndalonin edhe Enver Hoxhën!

Ata që trumbetonin me tamtam

Se fjala Tiranë, vjen nga tirani

Ata që na ndalonin të thërrisnim: EHO

në stadiumin e Prishtinës).

Në 20 shkurt 1991

Në sheshin SKËNDERBEJ në Tiranë

Ra Enver Hoxha

Thanë se u tërhoq zvarrë shtatorja e tij

si trupi i Hektorit rreth mureve të Trojës

rrugëve të Tiranës.

Thonë: kështu e pësojnë tiranët

Thonë e çka s’thonë

Po mua mu errët sytë mu errën

tek e shihja këtë horror kuadër

përmes ekranit të TV Beogradit!