Odise Kote: Biçikletën nget si një i verbër…

 

 

 

Vrapo më mirë midis granatave, se sa gërmadhave,

Që bota mos shkojë drejt ferrit, fëmijë lufte në KIEV.

Fatin e parashkruar mos e lidh me këtë dry prej gjaku e mishi,

Në shtëpinë mbushur me mina, ku hidhemi në erë.

 

 

 

Nuk fle dot, nuk fishkëllen dot, ka ulërimë avioni e predhash,

Ti kërkon dritën, aromën e qumështit, aromën e pyllit.

Dhembshuria zbret mbi tokë kur zoti ndjen mall për njeriun,

Fatin e parashkruar mos e lidh me këtë dry prej gjaku e mishi.

 

 

 

Ik, ik o ëngjëll i pafaj? I pajetë, në urën këputur përmbi lumë,

Që biçikletën e atit të humbur, si një i verbër e nget.

Fotografo pellgjet, cifëlat e copëzat e trupave nëpër gropat,

Ndërsa në treg ka vetëm qirinj varrezash për festë…

 

 

Ik o ëngjëll i pafaj, që biçikletën e atit nget si një i verbër…