Ismail Xhaferi: Baladë për Adem Jasharin

7 mars 1998, dita e rënies heroike të tij

Të gjithë malet u përulën,
Gjak i kuq çdo gur, çdo plis,
Se po shkon Adem Jashari
Drejt altarit të lirisë.

Sa e panë nëpër beteja,
Bubullimat qiejt drodhën,
Se po shkon Adem Jashari
Që të vdesi për Kosovën.

Shkon të vdesë Adem Jashari
Për kurban e do liria,
Që të marri frymë Kosova,
Ai dha frymën e tij.

Plagë në trup e brengë në shpirt ,
Nuk ka shkja që ta kthejë pas,
“Ah të kisha dhe ca gjak
Që ta dërdhja në Prekaz”!

“Do ta derdhja për Kosovën,
Po të kisha edhe pak”,
Ndaj bozhurët e Kosovës
Fort u shtrydhën, nxorrën gjak.

Heshtur Isa Boletini,
Shtrëngon dorën tek martina,
Rrudhat çanë shtegun e ballit,
U kthyen në vetëtima.

Edhe Vlora kryezonjë,
Prushin prap rindez te gjiri,
Ismail Qemalit mjekra,
Iu drodh si flakë qiriri.

Flamuri i rëndë i kombit
Nga shtiza nisi të zbresë,
Shkoi dhe iu mbështoll në trup,
Si krahët e nënë Zajdesë.

Thonë u vra Adem Jashari
Po nuk vritet ai burrë,
U bë shkëmb e hodhi rrënjë,
U bë shqipe në flamur.

Thonë u vra Adem Jashari
Po ai s’ka vdekje kurrë,
U bë erë në alpet tona,
Që të valviti flamur.

Ai rend nëpër beteja
Nëpët rrugë të sakrificës,
Në damar të tij i rrjedh,
Gjaku i Azem Galicës.

Ranë Jasharajt për lirinë
Sup më sup e dorë përdore,
Pesëdhjetë e tetë dëshmorë
Pesëdhjetë e tetë llogore.

Ranë një nga një të gjithë
Ranë si lisa të prerë,
Por në djepin e Jasharajt,
Prap përkunden djem të tjerë…

Po dha kushtrimin Kosova
Baca prap e braktis varrin,
Se s’ka varr që e mban brenda,
Komandant Adem Jasharin.