Odise Kote: DITA E XHAMTË…

Ra këmbanë e Kishës e zoti s’tha asgjë.

U kujdes sa shumë, të mos shkelja ligjin.

Heshtjen përgjaku këndezi i mëngjezit,

Dhe shkëlqim – kallkan të rrugës gërvishi.

Kaq i mrroltë dimri, sa e fjetur pritja,

Rrotull veç braktisje, era piruetë!

Prek një kreshtë malli kur shkoj midis akujsh,

Fêrgëllojnë përposh ajsbergët e thellë.

Mes meje dhe ëndrrës, histori triumfi,

Frikëra pa fund. Padurim nê djep.

Gjallojnë mumjet në ditë të së shkuarës,

Gjërat e përveçme vetmitare në cep…

Shënjon buzëkuqen kjo ditē e xhamtë.

Sikur kërkon t’i shugurojë marrëzitë.

Një flakëz çik puthjen që s’di se ç’pret,

Dhe s’bën si pranvera, bën me qershitë…?