Ambra Hysa: Aromë gruaje…

Gratë, janë kaq të bukura, kaq të ngjashme dhe kaq të ndryshme nga njëra-tjetra.

Ketu qëndron edhe esenca e tyre e bukurise, këtu qëndron eleganca dhe sekreti i aromës së tyre të pazëvendësueshme.

Gratë janë të guximshme po aq të buta, lozonjare, të ëmbla, luftarake, të paqta.

Gratë janë të bukura.

Bukuria e tyre nuk ka kornizë, është krijuar për të qëndruar jashtë çdo kornize, shumë dimensionale, shumë afër perfeksionit, shumë larg të zakonshmes.

Gratë e ujdisin çdo ditë bukurinë, me përsonalitet, me ndjeshmëri, me guxim, me buzëqeshje, me stolinë e krenarisë, vetëbesimit, dinjitetit…

Gratë janë të pabesueshme, ato ringrihen pas çdo rrëzimi, gratë qajnë dhe qeshin po aq fort me lot gëzimi.

Aroma e tyre dehëse është parfum i marrë nga mrekullitë e tokës dhe bukuritë përkëdhelëse të natyrës.

Zemra e tyre është një oqean dhembshurie, ndërsa mëndja urtësi dhe qetësi e pafund… sa bukur të lundrosh në të!

Gratë janë oaz, janë paqe, janë poezi, mrekulli.

Lum kush di t’i lexojë!

Gratë janë të befasishme, si shiu i vrullshëm në gusht, si ylberi pas stuhive… por gratë janë të vërteta në çdo natë pa hënë, errësirë apo tragjedi.

Janë supi më i fortë ku burrat mund të mbështeten, janë e shkuara dhe e ardhmja…

Gratë mbajnë jetën!

Sa dua ta pikturoj një grua,

në bojëra vaji të shkrihet

siluetë e saj,

në penelata të ngrohta

brendì e saj,

shikimi,

aroma dhe gjithçka.

Sytë oqeanikë t’ia ngjyros në blu,

të zi si nata

flokun e mëndafshtë,

vetullat e ngrysura,

si anijet në stuhi

e dallgët rebele

në ngjyrë gri.

Çfarë tjetër fle

në shpirtin e pa faj?

A njihet vallë një grua,

skaj deri më skaj?

Mëkat që puth freskët,

më e hekurt se një burrë,

qan edhe qielli,

gratë s’qajnë kurrë.